ترجیع بند ۴۱ مولانا
| ۱ | تو بُرو، که من ازین جا بِنِمی‌رَوَم به جایی | کِه رَوَد زِ پیشِ یاری، قَمَری، قَمَرلِقایی؟ | |
| ۲ | تو بُرو، که دست و پایی بِزَنی به جَهْد و کَسْبی | که مرا زِ دستِ عشقَش بِنَمانْد دست و پایی | |
| ۳ | که به عقلِ خودشناسی، تو بَهایِ هر مَتاعی | که مرا نَمانْد عقلی، زِ مَهی، گِرانْ بَهایی | |
| ۴ | بَرِ خَلْقْ عشق و سودا، گُنَهی کَبیره آمد | که بَرو مَلامَت آمد زِ خَلایِق و جَفایی | |
| ۵ | زِ برایِ چون تو ماهی، سِزَد این چُنین گناهی | که صواب کار باشد خِرَد از چُنین خِطایی | |
| ۶ | نه به اختیار باشد غَمِ عشقِ خوبْ رویان | کِه رَوَد رود به اختیاری، سویِ دَردِ بی‌دَوایی؟ | |
| ۷ | چو بِدید چَشمِ عالَم، فَر و نورِ صورتِ تو | گِرَوَد که هست حَق را، جُز ازین سَرا سَرایی | |
| ۸ | هَله بُگْذَر ای برادر، زِ حِجابِ چَرخِ اَخْضَر | چو تو فارغی زِ گندم، چه کُنی در آسیایی؟ | |
| ۹ | زِ بَلای گندم آمد، پدرِ بُزرگت این جا | به هوایِ نَفْس اُفْتَد، دل و عقل را جَلایی | |
| ۱۰ | که همیشه دُرد باشد، بِنِشَسته در بُنِ خُم | به سَرِ خُم آید آن گَهْ که بِیابَد او صَفایی | |
| ۱۱ | به جَنابِ بَحْرِ صافی، بِرَویم هَمچو سیلی | که خوش است بَحْرْ او را که بِدانَد آشنایی | |
| ۱۲ | تو که جِنْسِ ماهیانی، سویِ بَحْر ازان رَوانی | که به حوض و جو نیابی تو فَراخی و فضایی | |
| ۱۳ | نَم و آبِ حوض و جَیحون، همه عاریه‌ست و عارض | تو مَدار از عوارضْ خِرَدا طَمَعْ وَفایی | |
| ۱۴ | نَشُد این سُخَن مُشَرَّح، تَرجیع را بیان کُن | ثَمَراتِ عشق بَرگو، عَقَبات را نِشان کُن | |
| ۱۵ | هَله ای فَلَک به ظاهر اَگَرَت دو گوش بودی | زِ فَغانِ عشقْ جانَت چه خُروش‌ها نِمودی | |
| ۱۶ | غَلَطَم، تورا اگر خود نَبُدی وِصال و فُرقَت | تَنِ تو چو اَهلِ ماتَم، بِنَپوشَدی کَبودی | |
| ۱۷ | وَگَر از پیامِ دِلْبَر، به تو صَیقلی رَسیدی | همه زنگِ سینه‌اَت را به یکی نَفَس زُدودی | |
| ۱۸ | هَله ای مَهْ اَرْ دلِ تو، سَر و سَرکَشی نکردی | کُلَهِ جَلالَتَت را به خُسوف کِی رُبودی؟ | |
| ۱۹ | وَاگر نه لُطفِ سابِق، رَهِ مَغْفِرَت سِپُردی | گِرِه خُسوف‌ها را زِ دِلَت کجا گشودی؟ | |
| ۲۰ | وَاگر نه قَبْض و بَسْطی، عَقَباتِ این رَه اَسْتی | زِ چه کاهدی تَنِ تو، زِ مُحاق و کِی فُزودی؟ | |
| ۲۱ | وَاگر نه مُهْر کردی دل و چَشم را قَضاها | زِ تو دامْ کِی نَهُفتی؟ به تو دانه کِی نِمودی؟ | |
| ۲۲ | وَاگر نه بَند و دامی، سویِ هر رَهی نَهادی | به حِفاظ و صَبرِ کَس را، گَهِ عَرضْ کِی سُتودی؟ | |
| ۲۳ | وَاگر نه هر غَمی را، دَهَدی مُفَرِّح آن شَهْ | همه تیغ و تیر بودی، نه سِپَر بُدی، نه خودی | |
| ۲۴ | وَاگر نه جانِ روشن، زِ خدا صِفَت گرفتی | نه فَن و صَفاش بودی، نه کَرَم بُدی، نه جودی | |
| ۲۵ | عَدَم از نِهیبِ اَمرَش، نه اگر مُسَخَّرسْتی | زِ زمینِ ناامیدی، بِنَرویَدی وجودی | |
| ۲۶ | شُده است آن جَمالَش، زِ دو چَشمِ بَد مُنَزَّه | که بُلندتَر ازان شُد که بِدو رَسَد حَسودی | |
| ۲۷ | چه غَم است قُرصِ مَهْ را تو بگو زِ زَخْمِ تیری؟ | چه بَرَد زِ سِرِّ احمد، دلِ تیرۀ جُهودی؟ | |
| ۲۸ | زِ جَمالِ فَرُّخَش گو، تَرجیعْ گو و خوش گو | که مَباد زِآبْ خالی شب و روز، این چُنین جو | |
| ۲۹ | چَمَن و بهارِ خُرَّم، طَرَب و نَشاط و مَستی | صَنَم و جَمالِ خوبَش، قَدَح و دِرازدَستی | |
| ۳۰ | زَمَنِ گُل است و لاله، که چَمَن نِمود کاله | هَله سویِ بَزمِ گُل شو، که تو نیز میْ پَرَستی | |
| ۳۱ | پِیِ شُکرْ سَرو و سوسن، به شکوفه صد زبان شُد | سَمَن از عَدَم رَوان شُد، تو چرا فرو نِشَستی؟ | |
| ۳۲ | پِیِ ناز گفت گُلْبُن، به عِتاب و فَن به بُلبُل | که خَمُش، بُرو ازین جا، که درخت را شِکَستی | |
| ۳۳ | به جواب گفت این خو که تو داری ای جَفاگَر | نه سَقیم مانَد این جا، نه طَبیب و نه مَجَستی | |
| ۳۴ | گُلِ سوری از عِیادت، پُرسید زَعفَران را | که رُخ از چه زَرد کردی زِ خُمار، سَر چه بَستی؟ | |
| ۳۵ | به جواب گفت او را که زِ داغِ عشق زَردَم | تو نیازموده‌یی غَم، زِ کسی شنیده اَسْتی | |
| ۳۶ | به چَنار گفت سَبزه، به چه فَن بُلند گشتی | زِ وِیْ اَش جواب آمد که زِ خاکی و زِ پَستی | |
| ۳۷ | به شکوفه گفت غُنچه، زِ چه رویْ بَسته چَشمَم | به جواب گفت خَندان، بِنِه آن کُلاه و رَستی | |
| ۳۸ | هَله ای بُتانِ گُلْشَن، به کجا بُدیت شش مَهْ؟ | به عَدَم بُدیم، ناگَه زِ خدا رَسید هستی | |
| ۳۹ | تو هم از عَدَم رَوان شو، به بهارِ آن جهانْ شو | زِ مُلوک و خُسروان شو، که مُشَرَّفِ اَلَسْتی | |
| ۴۰ | زِ بنفشه اَرغَوان هم خَبَری بِجُست آن دَم | بِگَزید لب که مَستَم به سَرِ تو، ای مَهَستی | |
| ۴۱ | چو بِدید مَستیِ او، حَرَکات و چُستیِ او | به کِنارِ دَر کَشیدَش که ازین میانْ تو جَستی | |
| ۴۲ | بِنِگَر سَخایِ دریا و خَموش کُن چو ماهی | بِرَهان شکارِ دل را، که تو از بُرونِ شَستی | |
| ۴۳ | بِگُذشت شبْ سَحَر شُد، تو نَخُفتی و نَخوردی | نَفَسی بَرو بیاسا، تو از آنِ خویش کردی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!