۱ ای شاهِ مُسلمانان، وِیْ جانِ مُسلمانی پنهان شُده وَافْکَنده در شهر پَریشانی ۲ ای آتشِ در آتش، هم می‌کُش و هم می‌کَش سُلطانِ سَلاطینی، بر کُرسیِ سُبحانی ۳ شاهَنْشَهِ هر شاهی، صد اَخْتَر و صد ماهی هر حُکْم که می‌خواهی می‌کُن، که همه جانی ۴ گفتی که تو را یارَم، رَخْتِ تو نِگَه […]

  ۱ در پَردهٔ خاک ای جان؟ عیشی‌‌ست به پنهانی وَنْدَر تُتُقِ غَیبی، صد یوسُفِ کَنْعانی ۲ این صورتِ تَن رفته، وان صورتِ جان مانده ای صورتِ جانْ باقی، وِیْ صورتِ تَنْ فانی ۳ گَر چاشْنی‌یی خواهی، هر شب بِنِگَر خود را تَن مُرده و جان پَرّان، در روضهٔ رضوانی ۴ ای عشقْ که آن […]

  ۱ ای ساکِنِ جانِ من، آخِر به کجا رفتی؟ در خانه نَهان گشتی، یا سویِ هوا رفتی؟ ۲ چون عَهدِ دِلَم دیدی، از عَهد بِگَردیدی چون مُرغ بِپَرّیدی، ای دوست کجا رفتی؟ ۳ در روحْ نَظَر کردی، چون روحْ سَفَر کردی از خَلْقْ حَذَر کردی، وَزْ خَلْقْ جُدا رفتی ۴ رفتی تو بدین زودی، […]

  ۱ ما می‌نَرَویم ای جان، زین خانه دِگَر جایی یا رَب چه خوش است این جا، هر لحظه تماشایی ۲ هر گوشه یکی باغی، هر کُنجْیکی لاغی بی‌وَلوَلهٔ زاغی، بی‌گُرگِ جِگَرخایی ۳ اَفکَند خَبَر دشمن، در شهرْ اَراجیفی کو عَزمِ سَفَر دارد، از بیمِ تقاضایی ۴ از رَشکْ هَمی‌گوید وَاللّهْ که دروغ است آن […]

  ۱ تو نَقْشی، نَقْش بَندان را چه دانی؟ تو شکلی، پیکری، جان را چه دانی؟ ۲ تو خود می‌نَشْنوی بانگِ دُهُل را رُموزِ سِرِّ پنهان را چه دانی؟ ۳ هنوز از کافِ کُفرَت خود خَبَر نیست حَقایق‌‌هایِ ایمان را چه دانی؟ ۴ هنوزت خار در پای است، بِنْشین تو سَرسَبزیِّ بُستان را چه دانی؟ […]

  ۱ خوشی آخِر؟ بِگو ای یار چونی؟ اَزین اَیّامِ ناهَموار چونی؟ ۲ به روز و شب مرا اندیشهٔ توست کَزین روز و شبِ خون‌خوار چونی؟ ۳ ازین آتش که در عالَم فُتاده‌ست زِ دودِ لشکرِ تاتار چونی؟ ۴ دَرین دریا و تاریکیّ و صد موج تو اَنْدَر کَشتیِ پُربار چونی؟ ۵ مَنَم بیمار و […]

  ۱ هَلا ای آبِ حیوان، از نَوایی هَمی‌گَردان مرا چون آسیایی ۲ چُنین می‌کُن، که تا بادا چُنین باد پَریشانْ دل به جایی، من به جایی ۳ نَجُنبَد شاخ و بَرگی جُز به بادی نَپَرَّد بَرگِ کَهْ بی‌کَهْرُبایی ۴ چو کاهی جُز به بادی می‌نَجُنبَد کجا جُنبَد جهانی بی‌هوایی؟ ۵ همه اَجْزایِ عالَم عاشقانند […]

  ۱ دِلاراما چُنین زیبا چرایی؟ چُنین چُست و چُنین رَعنا چرایی؟ ۲ گرفتم من که جانیّ و جهانی چُنین جان و جهانْ آرا چرایی؟ ۳ گرفتم من که اِلْیاسیّ و خِضْری چو آبِ خِضْر عُمراَفْزا چرایی؟ ۴ گرفتم من که دنیاییّ و دینی چو دنیا مایهٔ سودا چرایی؟ ۵ گرفتم گنجِ قارونی به خوبی […]

  ۱ باغ است و بهار و سَروِ عالی ما می‌نَرَویم، ازین حَوالی ۲ بُگْشایْ نِقاب و دَر فُروبَند ماییم و توییّ و خانه خالی ۳ امروز حَریفِ خاصِ عشقیم بَرداشته جامِ لااُبالی ۴ ای مُطْربِ خوش نَوایِ خوش نِی باید که عَظیمْ خوش بِنالی ۵ ای ساقیِ شادکامِ خوش حال پیش آر شراب را […]

  ۱ آوَرْد خَبَر شِکَرسِتایی کَزْ مصر رَسید کاروانی ۲ صد اُشتُر، جُمله شِکَّر و قَند یا رَب، چه لَطیفْ اَرمَغانی ۳ در نیم شبی رَسید شَمعی در قالَبِ مُرده رفت جانی ۴ گفتم که بگو سُخَن گُشاده گفتا که رَسید آن فُلانی ۵ دل از سَبُکی زِ جایْ بَرجَست بِنْهاد زِ عقلْ نردبانی ۶ […]

  ۱ ای جان و جهان چه می‌گُریزی؟ وِیْ فَخْرِ شَهان چه می‌گُریزی؟ ۲ ما را به چه کار می‌فرستی؟ پنهانْ پنهان، چه می‌گُریزی؟ ۳ چون تیر رَویّ و بازآیی این دَمْ زِ کَمان، چه می‌گُریزی؟ ۴ باری تو هزار گنج داری زین نیم زیان، چه می‌گُریزی؟ ۵ ای کِه شِکَرَت کَران ندارد بِنْشین به […]

  ۱ ساقیا بر خاکِ ما چون جُرعه‌ها می‌ریختی گَر‌ نمی‌جُستی جُنونِ ما، چرا می‌ریختی؟ ۲ ساقیا آن لُطف کو، کانْ روزْ هَمچون آفتاب نورِ رَقص انگیز را بر ذَرّه‌ها می‌ریختی؟ ۳ دست بر لب می‌نَهی، یعنی خَمُش من تَن زدم خود بگوید جُرعه‌ها کان بَهرِ ما می‌ریختی ۴ ریختی خون جُنَید و گفت اُخْ، […]

  ۱ پیشِ شمعِ نورِ جان، دل هست چون پَروانه‌‌‌‌یی در شُعاعِ شمعِ جانان، دلْ گرفته خانه‌‌‌‌یی ۲ سَرفَرازی، شیرگیری، مَستِ عشقی، فِتْنه‌‌‌‌یی نَزدِ جانانْ هوشیاری، نَزدِ خود دیوانه‌‌‌‌یی ۳ خشم‌شکلی، صُلح‌جانی، تَلْخ‌رویی، شِکَّری من بدین خویشی ندیدم، در جهانْ بیگانه‌‌‌‌یی ۴ با هزارانْ عقلِ بینا، چون بِبینَد رویِ شمع پَرِّ او در پایْ پیچَد، […]

  ۱ در دو چَشمِ من نِشین، ای آن کِه از منْ من تَری تا قَمَر را وانِمایَم، کَزْ قَمَر روشن‌تَری ۲ اَنْدَرآ در باغ، تا ناموسِ گُلْشَن بِشْکَند زان که از صد باغ و گُلْشَن، خوش‌‌تَر و گُلْشَن‌تَری ۳ تا که سَرو از شَرمِ قَدَّت، قَدِّ خود پنهان کُند تا زبانْ اَنْدَرکَشَد سوسن، که […]

  ۱ خُنُک آن دَم که به رَحْمَت سَرِ عُشّاق بِخاری خُنُک آن دَم که بَرآیَد زِ خَزانْ بادِ بهاری ۲ خُنُک آن دَم که بگویی که بیا، عاشقِ مِسکین که تو آشفتهٔ مایی، سَرِ اَغْیار نداری ۳ خُنُک آن دَم که دَرآویزد در دامَنِ لُطفَت تو بگویی که چه خواهی زِ منْ ای مَستِ […]