غزل ۳۲۲ مولانا
| ۱ | آمده‌اَم که تا به خود، گوش‌کَشانْ کَشانَمَت | بی‌دل و بی‌خودت کُنم، در دل و جانْ نِشانَمَت | |
| ۲ | آمده‌اَم بهارِ خوش، پیشِ تو ای درختِ گُل | تا که کِنار گیرَمَت؛ خوش خوش و می‌فَشانَمَت | |
| ۳ | آمده‌اَم که تا تو را، جِلوْه دَهَم دَر این سَرا | همچو دُعایِ عاشقان، فوقِ فَلَک رَسانَمَت | |
| ۴ | آمده‌اَم که بوسه‌ای از صَنَمی رُبوده‌ای | بازبِدِه به خوش‌دلی خواجه که واسَتانَمَت | |
| ۵ | گُل چه بُوَد که گُل تویی، ناطقِ امرِ قُل تویی | گَر دِگَری نَدانَدت، چون تو منی بِدانَمَت | |
| ۶ | جان و رَوانِ من تویی، فاتحه‌خوانِ من تویی | فاتحه شو تو یک‌سَری، تا که به دل بِخوانَمَت | |
| ۷ | صیدِ مَنی شکارِ من، گرچه زِ دامْ جَسته‌ای | جانِبِ دام بازرو، وَرْ نَرَوی بِرانَمَت | |
| ۸ | شیر بِگفت مَر مرا: نادره آهوی بُرو | در پیِ من چه می‌دَوی تیز که بردَرانَمَت | |
| ۹ | زَخم پَذیر و پیش رو، چون سِپَرِ شُجاعتی | گوش به غیرِ زِه مَدِه، تا چو کَمان خَمانَمَت | |
| ۱۰ | از حَدِ خاک تا بَشَر، چند هزار منزل است | شهر به شهر بُردَمَت، بر سر ره نَمانَمَت | |
| ۱۱ | هیچ مگو و کَفْ مَکُن، سر مَگُشایْ دیگ را | نیک بِجوش و صبر کُن، زانک هَمی‌پَزانَمَت | |
| ۱۲ | نی که تو شیرزاده‌ای، در تَنِ آهوی نَهان | من زِ حجابِ آهُوی، یک‌رَهه بُگْذَرانَمَت | |
| ۱۳ | گویِ مَنیّ و می‌دَوی، در چوگانِ حُکْمِ من | در پِیِ تو هَمی‌دَوَم، گَرچه که می‌دَوانَمَت |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- I have come so that, tugging your ear, I may draw you to me, unheart and unself you, plant you in my heart and soul. |
| ۲- Rosebush, I have come a sweet springtide unto you, to seize you very gently in my embrace and squeeze you. |
| ۳- I have come to adorn you in this worldly abode, to convey you above the skies like lovers’ prayers. |
| ۴- I have come because you stole a kiss from an idol fair; give it back with a glad heart, master, for I will seize you back. |
| ۵- What is a mere rose? You are the All, you are the speaker of the command Say. If no one else knows you, since you are I, I know you. |
| ۶- You are my soul and spirit, you are my Fātiņa-chanter; be. come altogether the Fātiņa, so that I may chant you in my heart. |
| ۷- You are my quarry and game, though you have sprung from the snare; return back to the snare, and if you go not, I will drive you. |
| ۸- The lion said to me, “You are a wondrous deer; be gone! Why do you run in my wake so swiftly? I will tear you to pieces.” |
| ۹- Accept my blow, and advance forward like a hero’s shield; give your ear to naught but the bowstring, that I may bend you like a bow. |
| ۱۰- So many thousand stages there are from earth’s bounds to man; I have brought you from city to city, I will not leave you by the roadside. |
| ۱۱- Say nothing, froth not, do not raise the lid of the cauldron; simmer well, and be patient, for I am cooking you. |
| ۱۲- No, for you are a lion’s whelp hidden in a deer’s body: I will cause you suddenly to transcend the deer’s veil. |
| ۱۳- You are my ball, and you run in the curved mallet of my decree; though I am making you to run, I am still running in your track. |
سلام🌻
در بیت ۱۱ مصراع دوم “پزانمت” هم میتونه باشه؟
در ترجمه غزل به انگلیسی و برخی تصحیحها پزانمت نوشته شده.