غزل ۳۲۹ مولانا

۱	بیایید بیایید که گُلْزار دَمیده‌ست	بیایید بیایید که دِلْدار رَسیده‌ست
۲	بیارید به یک بار همه جان و جهان را	به خورشید سِپارید، که خوش تیغْ کَشیده‌ست
۳	بَر آن زِشت بِخَندید، که او ناز نِمایَد	بر آن یار بِگریید، که از یار بُریده‌ست
۴	همه شهر بِشورید، چو آوازه دَرافتاد	که دیوانه دِگَربار، زِ زَنجیر رَهیده‌ست
۵	چه روزست و چه روزست، چُنین روزِ قیامت؟	مَگَر نامه اَعْمال، زِ آفاقْ پَریده‌ست
۶	بِکوبید دُهُل‌ها و دِگَر هیچ مگویید	چه جایِ دل و عقلست، که جان نیز رَمیده‌ست

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- Come, come, for the rosebower has blossomed; come, come, for the beloved has arrived.

۲- Bring at once altogether soul and world; deliver over to the sun, for the sun has drawn a fine blade.

۳- Laugh at that ugly one showing off airs; weep for that friend who is severed from the Friend.

۴- The whole city seethed when the rumour ran abroad that the madman had once again escaped from his chains.

۵- What day is it, what day is it, such a day of uprising?-Per chance the scroll of men’s deeds has already fluttered from the skies.

۶- Beat the drums, and speak no more; what place is there for heart and mind? For the soul too has fled.