مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۱ – قِصّه صوفی که در میانِ گُلِستانْ سَر بر زانو مراقب بود. یارانش گفتند سَر برآور، تفرّج کُن بر گلستان و ریاحین و مرغان و آثارِ رَحْمَةِ اللهِ تَعالی

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

صوفی‌ای برای انبساط روحی در باغی نشست و مشغول مراقبه شد. فضولی که حوصله‌اش از مراقبه او سر رفته بود رو به او کرد و گفت: چرا خوابیده‌ای؟! بلند شو و از منظره و گیاهان سرسبز باغ لذت ببر. صوفی گفت: همه زیبایی‌ها درون آدمی است و همه زیبایی‌های این عالم انعکاسی است از آن. اما مردم خیال می‌کنند این مظاهر زیبایی دنیوی ذاتی است پس شیفته آن می شوند. اما وقتی حجاب دنیا کنار رود این حقیقت بر آنها آشکار خواهد شد.

مولانا در این حکایت به نکته مهمی اشاره دارد و آن اینکه منشأ زیبایی، جهان درون است و نه برون و زیبایی جهان خارج، جلوه‌ای است از عالم درون.