مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۸۵ – حِکایَتِ تَعَلُّقِ موش با چَغْز و بَستنِ پایِ هر دو به رِشته‌ دراز و بَر کَشیدنِ زاغْ موش را و مُعَلَّق شُدنِ چَغْز و نالیدن و پَشیمانیِ او از تَعَلُّق با غیرِ جِنْس و با جِنْس خود ناساختن

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

موش و قورباغه‌ای در کنار جوی آب باهم زندگی می‌کردند. روزی موش به قورباغه گفت: دوست عزیزم دلم می‌خواهد بیشتر از اینها در کنار تو باشم، اما تو بیشتر وقتها درون آب هستی و من چون خاکزی هستم نمی‌توانم داخل آب شوم. قورباغه وقتی اصرار موش را دید پیشنهاد داد رشته نخی را فراهم کنند، یک سر آن را به پای موش ببندند و یک سر را به پای خودش. تا هر وقت نیاز شد همدیگر را ببینند نخ را به نشانه علامت بجنبانند. روزی موش به کنار جویبار می‌رود که ناگهان کلاغی در چشم بر هم زدنی او را به منقار گرفته و به هوا می‌برد و به دنبال او قورباغه هم از ته جوی آب بیرون کشیده می شود و در هوا به نخ آویزان و معلق می‌ماند. وقتی مردم این صحنه را می‌بینند، می‌گویند: عجب کلاغ زبلی! چطور توانسته به درون آب برود و قورباغه را شکار کند؟! و قورباغه بیچاره که در هوا معلق بود با خود می‌گفت: این است سزای رفاقت با ناهمجنس!!