مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲ – دَعویِ طاوسی کردنِ آن شَغال که در خُمِ صَبّاغ اُفْتاده بود

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

ادامه داستان شغالی که در خُم رنگین افتاده بود
شغال رنگین شده قصه ما پنهانی به پیش شغال ملامتگر خویش رفت و گفت: آخر در من و رنگ و روی من نگاهی بیانداز. حتی بت پرست هم بتی به زیبایی من ندارد. همانند گلزاری زیبا و صدرنگ شده ام پس در برابر من سجده کن و از من سرکشی مکن.  اگر به هیبت و شکوه من نگاهی بیاندازی من را مایه فخر دین و دنیا به حساب خواهی آورد. هم اکنون من مظهر لطف خدایم و همانند لوحی در بردارنده (نشان دهنده) اسرار الهی شده ام. پس ای شغال ها من را شغال صدا نکنید. آخر شغال چگونه می تواند این همه حسن و جمال داشته باشد؟! شغال ها به دور او جمع شدند و گفتند: پس ای بزرگوار تو را چه صدا کنیم؟ شغال حیله گر گفت: من را طاووس نر بخوانید که همچون سیاره مشتری سعادتمند و درخشان است. شغالها گفتند که اگر این طور باشد طاووس ها در گلستان جلوه زیبایی دارند آیا تو هم مانند آنها جلوه گری می کنی؟ شغال ریاکار گفت نه من هنوز حتی به بیابان هم نرفته ام چه برسد به اینکه بخواهم دم از مِنی (محلی در مکه که حاجیان در آن قربانی می کنند) بزنم. من هنوز پا به بیابان هم نگذاشته ام چه برسد به گلستان و جلوه گری در آنجا. (مفهوم: کسی که هنوز سیر و سلوک نکرده است چگونه می تواند دم از کعبه حقیقت و معرفت بزند؟) باز شغالها از او پرسیدند: پس آیا مانند طاووسان آواز می خوانی؟ شغال گفت: نه! پس به او گفتند: ای شغال بلند مرتبه!! تو طاووس نیستی. لباس زیبای طاووس عطای الهی است، نمی توان با رنگ و ریا و ادعا به آن دست یافت.
توضیح: نکوهش تقلید در قرآن کریم: سوره حج آیه ۳ و سوره حجرات آیه ۶ .