مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۴۱ – قِصّهٔ درویش که از آن خانه هرچه می‌خواست می‌گفت نیست

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
گدایی به در خانه‌ای آمد و از صاحبخانه قدری نان خواست. صاحبخانه که فردی بخیل و تنگ نظر بود چیزی که به او نداد هیچ، بلکه با تمسخر گفت: مگر اینجا نانوایی است؟! گدا گفت: پس کمی پیه چربی بده. صاحبخانه باز گفت: مگر اینجا قصابی است؟! گدا گفت: پس کمی آرد بده. صاحبخانه خسیس گفت: فکر می‌کنی اینجا آسیاب است؟! گدا گفت: پس آب بده و جواب شنید: مگر اینجا آبشخور است. گدا که دید صاحبخانه در جواب او را دست می‌اندازد و جواب سربالا می‌دهد از کوره در رفت و لباس خود را بالا زد تا …!!
صاحبخانه گفت: آهای چه میکنی؟ گدا گفت: این خانه چون جای زیستن نیست پس جای ریستن است!!
منظور از حکایت: کسی که باطنش خالی از انوار معنوی است، همچون ویرانه‌ای بی‌ارزش است.