مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۳ - خشم کردنِ پادشاه بر نَدیم و شَفاعَت کردنِ شَفیع آن مَغْضوبٌ عَلَیْه را و از پادشاه در خواستن و پادشاه شَفاعَتِ او قَبول کردن و رَنْجیدن نَدیم از شَفیع که چرا شَفاعَت کردی؟

1 دیدگاه
/
  2932 پادشاهی بر نَدیمی خشم کرد خواست تا از وِیْ بَرآرَد دود و …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۴ - گفتن خَلیل مَرجِبْرئیل را عَلَیْهِمَا السَّلام چون پُرسیدَش که اَلَکَ حاجَةٌ؟ خَلیل جوابَش داد که اَمّا اِلَیْکَ فَلا

0 دیدگاه ها
/
  2973 من خَلیلِ وَقتَم و او جِبْرَئیل من نخواهم در بَلا او را دَلیل …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۵ - مُطالَبه کردن موسی عَلَیْهِ السَّلام حَضْرت را که خَلَقْتَ خَلْقًا وَ اَهْلَکْتَهُمْ و جواب دادن

0 دیدگاه ها
/
  3000 گفت موسی ای خداوندِ حِساب نَقْش کردی باز چون کردی خَراب؟ …

مثنوی مولانا -دفتر چهارم - بخش ۱۱۶ - بَیان آن که روحِ حیوانی و عقلِ جُزوی و وَهْم و خیالْ بر مِثالِ دوغند و روحْ که باقی‌ست دَرین دوغ هَمچون روغنْ پنهان است

0 دیدگاه ها
/
  3029 جوهرِ صِدْقَت خَفی شُد در دُروغ هَمچو …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۷ - مِثال دیگر هم دَرین مَعنی

0 دیدگاه ها
/
  3050 هست بازی‌های آن شیرِعَلَم مُخْبری از بادهای مُکْتَتَم 3051…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۸ - حِکایت آن پادشاه زاده که پادشاهیِ حقیقی به وِیْ روی نِمود یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخیهِ وَ اُمِّهِ وَ اَبیهِ نَقْدِ وَقتِ او شُد پادشاهیِ این خاک توده کودکْ طَبْعان که قَلْعه گیری نام کنند آن کودک که چیره آید بر سَرِ خاکْ توده بَرآیَد و لاف زَنَد که قَلْعه مراست کودکانِ دیگربر وِیْ رَشک بَرَند که اَلتُّرابُ رَبیعُ الصِبْیان آن پادشاه زاده چو از قیدِ رَنگ‌ها بِرَست گفت من این خاک‌های رَنگین را همان خاکِ دون می‌گویَم زَر و اَطْلَس و اَکْسون نمی‌گویم من ازین اَکْسون رَستَم یک سون رَفتم وَآتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبیًّا ارشادِ حَق را مُرورِ سال‌ها حاجت نیست در قُدرتِ کُنْ فَیَکَوْن هیچ کَس سُخنِ قابلَّت نگوید

0 دیدگاه ها
/
  3084 پادشاهی داشت یک بُرنا پسر ظاهِر و باطِن مُزَیَّن از هُنر …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۱۹ - عَروس آوردنِ پادشاهْ فرزندِ خود را از خَوْفِ اِنْقِطاعِ نَسْل

0 دیدگاه ها
/
  3112 پَس عروسی خواست باید بَهرِ او تا نِمایَد زین …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۰ - اِخْتیار کردنِ پادشاه دخترِ درویشِ زاهِدی را از جِهَتِ پسر و اِعْتِراض کردنِ اَهْلِ حَرَم و نَنْگ داشتنِ ایشان از پیوندیِ درویش

0 دیدگاه ها
/
  3128 مادرِ شَهْ‌ زاده گفت از نَقْصِ عقل شَرطْ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۱ - مُستَجاب شُدنِ دُعایِ پادشاه در خَلاصِ پسرش از جادویِ کابُلی

0 دیدگاه ها
/
  3159 او شنیده بود از دور این خَبَر که اسیرِ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۲ - دربَیانِ آن که شَهْ زاده آدمی بَچّه است خَلیفه خداست پدرش آدمِ صَفی خَلیفه حَقْ مَسجودِ مَلایِک و آن کَمْپیرِ کابُلی دُنیاست که آدمی بَچه را از پدر بِبُرید به سِحْر و اَنْبیا و اَوْلیا آن طَبیبِ تَدارک کُننده

0 دیدگاه ها
/
  3188 ای برادر دان که شَهْ ‌زاده تویی در جهانِ کُهن…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۳ - حِکایَتِ آن زاهِد که در سال قَحْطْ شاد و خَندان بود با مُفْلِسی و بسیاری عِیال و خَلْق می‌مُردند از گُرسنگی گُفتَندَش چه هنگام شادی‌ست؟ که هِنگامِ صد تَعْزیَت است گُفت مرا باری نیست.

0 دیدگاه ها
/
  3241 هم‌چُنان کآن زاهِد اَنْدَر سالِ قَحْط بود او خَ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۴ - بَیانِ آن که مَجموعِ عالَمْ صورتِ عقلِ کُلّ است چون با عقلِ کُلّ به کَژْ رَوی جَفا کردی صورتِ عالَمْ تورا غَم فَزایَد اَغْلَبِ اَحْوال چُنان که دل با پدر بَد کردی صورتِ پدرغَم فَزایَد تورا و نَتَوانی رویَش را دیدن اگرچه پیش از آن نورِ دیده بوده باشد و راحتِ جان

0 دیدگاه ها
/
  3258 کُلِّ عالَمْ صورتِ عقلِ کُل است کوست باب…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۵ - قِصّه فرزندان عُزَیْر عَلَیْه السَّلام که از پدرْ اَحوالِ پدر می‌پرسیدند می‌گفت آری دیدَمَش می‌آید بعضی شناختَندَش بی‌هوش شدند بعضی نشناختند می‌گفتند خود مُژده داد این بی‌هوش شدن چیست

0 دیدگاه ها
/
  3270 هَمچو پورانِ عُزَیز اَنْدَر گُذَر آمده پُرسان زِ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۶ - تَفسیرِ این حَدیث اِنّی لاَسْتَغْفِرُاللهَ فی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعین مَرَّةً

0 دیدگاه ها
/
  3299 هَمچو پیغامبر زِ گفتن وَزْ نِثار توبه آرَم رو…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۷ - بَیانِ آن که عقلِ جُزوی تا به گورْ بیش نَبینَد در باقی مُقَلِّد اَوْلیا و اَنْبیاست

0 دیدگاه ها
/
  3310 پیش‌بینیْ این خِرَد تا گور بود وان صاحِ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۸ - بَیان آن که یا اَیُّهَاالذینَ آمَنَوا لاتُقَدِّموا بَیْنَ یَدَیِ اللهِ وَ رَسولِهِ - چون نَبی نیستی زِ اُمَّت باش چون که سُلطان نه‌یی رَعیَّت باش - خاموش باش از خود زَحمتی و رایی مَتَراش

0 دیدگاه ها
/
  3347 پَس بُرو خاموش باش از اِنْقیاد زیر …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۲۹ - قِصّه شِکایَتِ اَسْتَرکه من بسیار دَر رو می‌اُفتَم در راه رفتن تو کم در رویْ می‌آیی این چراست؟ و جواب گفتن شتر اورا

0 دیدگاه ها
/
  3376 اُشتُری را دید روزی اَسْتَری چون که با او جمع شُد در آخُری …

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۰ - تَصْدیق کردنِ اَسْتَرجواب‌های شُتُررا و اِقْرار آوردن به فَضْلِ او بر خود و ازو اِسْتِعانَت خواستن و بِدو پَناه گرفتن به صِدْق و نَواختنِ شُتُر او را و رَهْ نِمودن و یاری دادنِ پدرانه و شاهانه

0 دیدگاه ها
/
  3406 گفت اَسْتَر راست گفتی ای شُتُر این بِگُفت…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۱ - لابِه کردن قِبْطی سِبْطی را که یک سَبو به نیَّتِ خویش از نیل پُرکُن و بر لبِ من نِهْ تا بِخورَم به حَقِّ دوستی و بَرادری که سَبو که شما سِبْطیان بَهْرِ خود پُر می‌کُنید از نیل آبِ صاف است و سَبو که ما قِبْطیان پُر می‌کنیم خونِ صاف است

0 دیدگاه ها
/
  3430 من شَنیدم که دَرآمَد قِبطی‌یی از عَطَش اَنْدَر وُثاقِ سِبْطی…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۲ - درخواستنِ قِبْطی دُعایِ خیرو هِدایَت از سِبْطی و دُعاکردنِ سِبْطی قِبْطی را به خیر و مُسْتَجاب شُدن از اَکْرَمُ الْاَکْرَمین و اَرْحَمُ الرّاحِمین

0 دیدگاه ها
/
  3493 گفت قِبْطی تو دُعایی کن که من از سیاهیْ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۳ - حِکایَتِ آن زنِ پَلیدکار که شوهر را گفت که آن خیالات از سَرِ اَمْروبُن می‌نِمایَد تورا که چُنین‌ها نِمایَد چَشم آدمی را سَرِ آن اَمْرودْبُن از سَرِ اَمْرودْبُن فرود آی تا آن خیال‌ها بِرَوَد و اگر کسی گوید که آنچه آن مَرد می‌دید خیال نبود جواب این مِثالی‌ست نه مِثْل در مِثال همین قَدْر بس بُوَد که اگر بر سَرِاَمْرودْبُن نرفتی هرگز آن‌ها ندیدی خواه خیالْ خواه حقیقت

0 دیدگاه ها
/
  3543 آن زنی می‌خواست تا با مولِ خود بَر زَنَد در پ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۴ - باقی قِصّۀ موسی عَلَیْهِ السَّلام

0 دیدگاه ها
/
  3574 کآمَدَش پیغامْ از وَحْیِ مُهِم که کَژْی بُ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۵ - اَطْوار و مَنازِلِ خِلْقَتِ آدمی از اِبْتِدا

1 دیدگاه
/
  3636 آمده اَوَّل به اِقْلیم جَماد وَزْ جَما…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۶ - بَیان آن که خَلْقِ دوزخ گُرسنگانَند و نالانَند به حَقْ که روزی‌های مارا فَربه گَردان و زودْ زاد به ما رَسانْ که مارا صَبر نَمانْد

0 دیدگاه ها
/
  3667 این سُخَن پایان ندارد موسیا هین رَها کُن آن خَران را در گ…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۷ - رفتنِ ذوالْقَرنَیْن به کوِه قاف و درخواست کردن که ای کوهِ قاف از عَظِمَت صِفَتِ حَقْ ما را بگو و گفتنِ کوهِ قاف که صِفَتِ عَظِمَتِ او در گفت نَیایَد که پیشِ آن اِدْراک‌ها فِدا شود و لابِه کردن ذوالْقَرنَیْن که از صَنایِعَش که در خاطِر داری و بر تو گفتنِ آن آسان‌‌تر بُوَد بِگوی

0 دیدگاه ها
/
  3710 رَفت ذوالْقَرنَیْن سویِ کوهِ قاف دید او ر…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۸ - موری بر کاغذ می‌رَفت نِبِشْتَنِ قَلَم دید قَلَم را سُتودن گرفت موری دیگر که چَشمْ تیزتَر بود گفت ستایش اَنْگُشتان را کُن که این هُنر از ایشان می‌بینم موری دِگَر که از هردو چَشمْ روشن‌‌تر بود گفت من بازو را می‌سِتایَم که اَنْگُشتان فَرْعِ بازویَند اِلی آخِرِهِ

1 دیدگاه
/
  3720 مورَکی بر کاغذی دید او قَلَم گفت با م…

مثنوی مولانا - دفتر چهارم - بخش ۱۳۹ - نِمودنِ جِبْرئیل عَلَیْهِ السَّلام خود را به مُصْطَفی صَلَی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ به صورتِ خویش و از هفتصد پَرِ او چون یک پَر ظاهِر شُد اُفُق را بِگِرفت و آفتابْ مَحْجوب شُد با همه شُعاعَش

0 دیدگاه ها
/
  3754 مُصْطَفی می‌گفت پیشِ جِبْرَئیل که چُنان که صورتِ توست ای خَلیل …

مقدمۀ دفتر پنجم مثنوی مولانا

1 دیدگاه
/
  بسم اللّه الرّحمن الرّحیم و بِه نَستعین و عَلَیه ن…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۱ - سر آغاز

0 دیدگاه ها
/
  1 شَه حُسامُ‌الدّین که نورِ اَنْجُم است طالِبِ …

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۲ - تفسیرِ خُذْ اَرْبَعَةً مِنَ الطَّیرِ فَصُرْهُنَّ اِلیکَ

0 دیدگاه ها
/
  31 تو خَلیلِ وقتی ای خورشیدْهُش این چهار اَطْیارِ رَهْ‌زَن را …

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۳ - در سَبَبِ ورودِ این حَدیثِ مُصْطَفی صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ که اَلْکافِرُ یَاکُلُ فی سَبْعَةِ اَمْعاءِ وَ الْمُومِنُ یَاکُلُ فی مِعی واحِدٍ

2 دیدگاه ها
/
  64 کافِرانْ مِهْمانِ پیغامبر شُدند وَقتِ شامْ ای…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۴ - دَرِ حُجْره گُشادنِ مُصْطَفی عَلَیْه‌السَّلامْ بر مِهْمان و خود را پنهان کردن تا او خیالِ گُشاینده را نَبینَد و خَجِل نَشَود و گُستاخ بیرون رَوَد

1 دیدگاه
/
  97 مُصْطَفی صُبح آمد و دَر را گُشاد صُبح آ…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۵ - سَبَبِ رُجوع کردنِ آن مِهمان به خانهٔ مُصطفی عَلَیْهِ‌السَّلام در آن ساعت که مُصطفی نهالینِ مُلَوَّثِ او را به دستِ خود می‌شست و خَجِل شُدنِ او و جامه چاک کردن و نوحهٔ او بر خود و بر سعادتِ خود

0 دیدگاه ها
/
  118 کافِرَک را هَیْکلی بُد یادگار یاوه دید…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۶ - نَواختنِ مُصْطَفی عَلَیْهِ‌السَّلام آن عَرَبِ مهمان را و تَسْکین دادن او را از اِضْطِراب و گریه و نوحه که بر خود می‌کرد در خَجالَت و نَدامَت و آتشِ نومیدی

0 دیدگاه ها
/
  168 این سُخَن پایان ندارد آن عَرَب مانْد از ا…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۷ - بَیانِ آن که نماز و روزه و همه چیزهایِ بُرونی گواهی‌هاست بر نورِ اَنْدَرونی

0 دیدگاه ها
/
  183 این نماز و روزه و حَجّ و جِهاد هم گواهی…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۸ - پاک کردنِ آبْ همۀ پَلیدی‌ها را و بازْ پاک کردنِ خدایِ تَعالی آب را از پَلیدی لاجَرَم قُدّوس آمد حَقْ تَعالی

0 دیدگاه ها
/
  200 آب چون پیکار کرد و شُد نَجِس تا چُنان شُد کآب را رَد کر…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۹ - اِسْتِعانَت آبِ از حَقْ جَلَّ جَلالُهُ بَعد از تیره شُدن

3 دیدگاه ها
/
  217 ناله از باطِن بَرآرَد کِی خدا آنچه دادی داد…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۱۰ - گواهیِ فِعْل و قَوْلِ بیرونی بر ضَمیر و نورِ اَنْدَرونی

0 دیدگاه ها
/
  236 فِعْل و قَوْل آمد گواهانِ ضَمیر زین دو بر ب…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۱۱ - در بَیانِ آن که نورْ خود از اَنْدَرونِ شَخْصِ مُنَوَّر بی‌آن که فعلی و قولی بَیان کُند گواهی دَهَد بر نورِ وِی در بیان آن که آن‌نورْ خود را از اَنْدَرونِ سِرّ عارف ظاهر کُند بر خَلْقان بی‌فعلِ عارف و بی‌قولِ عارف اَفْزون از آن که به قول و فِعْلّ او ظاهر شود چُنان که آفتاب بلند شود بانگِ خروس و اِعْلامِ مُوذّن و عَلاماتِ دیگر حاجَت نَیایَد

0 دیدگاه ها
/
  242 لیک نورِ سالِکی کَزْ حَد گُذشت نورِ او پُ…

مثنوی مولانا - دفتر پنجم - بخش ۱۲ - عَرضه کردنِ مُصْطَفی عَلَیْهِ‌السَّلام شهادت را برآن مِهْمانِ خویش

0 دیدگاه ها
/
  261 این سُخَن پایان ندارد مُصْطَفی عَرضه کرد ایمان و پَذْرُفت آن فَتی …