۱۳۸۹ این چُنین ذَاالنّونِ مصری را فُتاد کَنْدَرو شور و جُنونی نو بِزاد ۱۳۹۰ شورْ چندان شُد که تا فوقِ فَلَک می‌رَسید از وِیْ جِگَرها را نَمَک ۱۳۹۱ هین مَنِه تو شورِ خود، ای شوره‌خاک پَهْلویِ شورِ خداوندانِ پاک ۱۳۹۲ خَلْق را تابِ جُنونِ او نبود آتشِ او ریش‌هاشان می‌رُبود ۱۳۹۳ چون که در […]
۱۴۳۳ دوستان در قِصّهٔ ذَاالنّون شُدند سویِ زندان و در آن رایی زدند ۱۴۳۴ کین مگر قاصِد کُند، یا حِکْمَتی‌ست او دَرین دینْ قِبله‌‌ییّ و آیَتی‌ست ۱۴۳۵ دورِ دور از عقلِ چون دریایِ او تا جُنون باشد سَفَه فَرمایِ او ۱۴۳۶ حاشَ لِلَّهْ اَز کَمالِ جاهِ او کَابْرِ بیماری بِپوشَد ماهِ او ۱۴۳۷ او […]
۱۴۵۰ چون رَسیدند آن نَفَر نزدیکِ او بانگ بَر زَد هی کیانید؟ اِتَّقوا ۱۴۵۱ با اَدَب گفتند ما از دوستان بَهرِ پُرسش آمدیم این‌جا به جان ۱۴۵۲ چونی ای دریایِ عقلِ ذوفُنون؟ این چه بُهْتان است بر عَقلَت جُنون؟ ۱۴۵۳ دودِ گُلْخَن کِی رَسَد در آفتاب؟ چون شود عَنْقا شِکَسته از غُراب؟ ۱۴۵۴ وامَگیر […]
۱۴۶۵ نی که لُقمان را که بَنده‌یْ پاک بود روز و شب در بَندگی چالاک بود ۱۴۶۶ خواجه‌اَش می‌داشتی در کارْ پیش بهترش دیدی زِ فرزندانِ خویش ۱۴۶۷ زان که لُقمان گَرچه بَنده‌زاد بود خواجه بود و از هوا آزاد بود ۱۴۶۸ گفت شاهی شیخ را اَنْدر سُخُن چیزی از بَخشش زِ من دَرخواست […]
۱۵۱۳ هر طَعامی کآوَریدَنْدَی به وِیْ کَسْ سویِ لُقمان فرستادی زِ پِیْ ۱۵۱۴ تا که لُقمان دستْ سویِ آن بَرَد قاصِدا، تا خواجه پَسْ‌خورده‌ش خَورَد ۱۵۱۵ سُؤْرِ او خورْدیّ و شور اَنْگیختی هر طَعامی کو نَخوردی ریختی ۱۵۱۶ وَرْ بِخوردی بی‌دل و بی‌اِشْتِها این بُوَد پیوندیِ بی‌اِنْتِها ۱۵۱۷ خَربُزه آورده بودند اَرْمَغان گفت […]
۱۵۶۴ قِصّهٔ شاه و امیران و حَسَد بر غُلامِ خاص و سُلطانِ خِرَد ۱۵۶۵ دور مانْد از جَرِّ جَرّارِ کَلام باز باید گشت و کرد آن را تمام ۱۵۶۶ باغْبانِ مُلکِ با اِقبال و بَخت چون درختی را نَدانَد از درخت ۱۵۶۷ آن درختی را که تَلخ و رَد بُوَد وان درختی که یِکَش […]
۱۶۰۴ رَحمَتِ صد تو بَر آن بِلْقیس باد که خدایش عقلِ صَد مَرده بِداد ۱۶۰۵ هُدهُدی نامه بیاوَرْد و نِشان از سُلَیمان چند حَرفی با بَیان ۱۶۰۶ خوانْد او آن نکته‌هایِ با شُمول با حِقارَت نَنْگَرید اَنْدر رَسول ۱۶۰۷ جسمْ هُدهُد دید و جانْ عَنْقاش دید حِسْ چو کَفّی دید و دلْ دَریاش دید […]
۱۶۳۶ مُقْری‌یی می‌خوانْد از رویِ کتاب ماؤُکُم غَوْرًا، زِ چَشمه بَندَم آب ۱۶۳۷ آب را در غَوْرها پنهان کُنم چَشمه‌ها را خُشک و خُشکِسْتان کُنم ۱۶۳۸ آب را در چَشمه کِه آرَد دِگَر جُز منِ بی‌مِثْل و با فَضْل و خَطر؟ ۱۶۳۹ فلسفیِّ مَنْطِقیِّ مُسْتَهان می‌گُذشت از سویِ مَکْتَب آن زمان ۱۶۴۰ چون که […]
۱۷۲۲ دید موسیٰ یک شَبانی را به راه کو هَمی گفت ای خدا و ای اِلٰه ۱۷۲۳ تو کُجایی تا شَوَم من چاکَرَت؟ چارُقَت دوزَم، کُنم شانه سَرَت؟ ۱۷۲۴ جامه‌اَت شویَم، شپش‌هایَت کُشَم شیرْ پیشَت آوَرَم، ای مُحْتَشَم ۱۷۲۵ دَسْتَکَت بوسَم، بِمالَم پایَکَت وَقتِ خواب آید، بِروبَم جایَکَت ۱۷۲۶ ای فِدای تو همه بُزهایِ […]
۱۷۵۲ وَحی آمد سویِ موسیٰ از خدا بَندهٔ ما را زِ ما کردی جُدا ۱۷۵۳ تو برایِ وَصل کردن آمدی یا برایِ فَصْل کردن آمدی؟ ۱۷۵۴ تا توانی پا مَنِهْ اَنْدَر فِراق اَبْغَضُ الْاَشْیاءِ عِنْدی اَلطَّلاق ۱۷۵۵ هر کسی را سیرتی بِنْهاده‌ام هر کسی را اِصْطِلاحی داده‌ام ۱۷۵۶ در حَقِ او مَدْح و در […]
۱۷۷۴ بَعد ازان در سِرِّ موسیٰ حَق نَهُفت رازهایی گفت کان نایَد به گفت ۱۷۷۵ بر دلِ موسیٰ سُخَن‌ها ریختند دیدن وگفتن به هم آمیختند ۱۷۷۶ چند بی‌خود گشت و چند آمد به خَود چند پَرّید از اَزَل سویِ اَبَد ۱۷۷۷ بَعد ازین گَر شَرح گویم، اَبْلَهی‌ست زان که شَرحِ این وَرایِ آگَهی‌ست ۱۷۷۸ […]
۱۸۱۸ گفت موسیٰ ای کَریمِ کارْساز ای کِه یک دَمْ ذِکْرِ تو عُمرِ دراز ۱۸۱۹ نَقْشِ کَژْمَژْ دیدم اَنْدر آب و گِل چون مَلایِک اعتراضی کرد دل ۱۸۲۰ که چه مَقْصود است نَقْشی ساختن وَانْدَرو تُخْمِ فَساد انداختن؟ ۱۸۲۱ آتشِ ظُلْم و فَساد اَفْروختن؟ مَسجد و سَجْده‌کُنان را سوختن؟ ۱۸۲۲ مایهٔ خونابه و زَرْدآبه […]
۱۹۳۴ اَژدَهایی خرس را دَر می‌کَشید شیر مَردی رفت و فریادَش رَسید ۱۹۳۵ شیر مَردانَند در عالَمْ مَدَد آن زمان کَافْغانِ مَظْلومان رَسَد ۱۹۳۶ بانگِ مَظْلومان زِ هر جا بِشْنَوند آن طَرَف چون رَحمَتِ حَقْ می‌دَوَند ۱۹۳۷ آن سُتون‌هایِ خَلَل‌هایِ جهان آن طَبیبانِ مَرَض‌هایِ نَهان ۱۹۳۸ مَحْضِ مِهْر و داوَریّ و رَحْمَتَند هَمچو حَقْ […]
۱۹۹۴ بود کوری کو هَمی‌گفت اَلْاَمان من دو کوری دارم ای اَهلِ زمان ۱۹۹۵ پس دوباره رَحمَتَم آرید هان چون دو کوری دارم و من در میان ۱۹۹۶ گفت یک کوریْت می‌بینیم ما آن دِگَر کوری چه باشد؟ وانِما ۱۹۹۷ گفت زشت‌آوازم و ناخوش‌نَوا زشت‌آوازیّ و کوری شُد دوتا ۱۹۹۸ […]
۲۰۱۱ خرس هم از اَژدَها چون وارَهید وآن کَرَم زان مَردِ مَردانه بِدید ۲۰۱۲ چون سگِ اَصْحابِ کَهْف آن خِرسِ زار شُد مُلازِم در پِیِ آن بُردبار ۲۰۱۳ آن مُسلمان سَر نَهاد از خستگی خِرسْ حارِس گشت از دلْ‌بَستگی ۲۰۱۴ آن یکی بُگْذشت و گُفتَش حال چیست؟ ای برادر مَر تو را این خرس […]
۲۰۳۷ گفت موسی با یکی مَستِ خیال کِی بَداَنْدیش از شَقاوت وَزْ ضَلال ۲۰۳۸ صد گُمانَت بود در پیغامْبَریم با چُنین بُرهان و این خُلقِ کَریم ۲۰۳۹ صد هزاران مُعجزه دیدی زِ من صد خیالَت می‌فُزود و شَکّ و ظَن ۲۰۴۰ از خیال و وَسوَسه تَنگ آمدی طَعْنْ بر پیغامبری‌اَم می‌زَدی ۲۰۴۱ گَرد از […]
۲۰۶۵ آن مُسلمانْ تَرکِ اَبلَهْ کرد و تَفْت زیرِ لبْ لاحَولْ گویان باز رفت ۲۰۶۶ گفت چون از جِدّ و پَندَم وَزْ جِدال در دلِ او پیش می‌زایَد خیال ۲۰۶۷ پس رَهِ پَند و نَصیحت بَسته شُد اَمرِ اَعْرِضْ عَنْهُمُ پیوسته شُد ۲۰۶۸ چون دَوایَت می‌فَزایَد دَرد، پَس قِصّه با طالِب بِگو، بَرخوان عَبَس […]
۲۰۹۶ گفت جالینوس با اَصْحابِ خَود مَر مرا تا آن فُلان دارو دَهَد ۲۰۹۷ پس بِدو گفت آن یکی ای ذوفُنون این دَوا خواهند از بَهرِ جُنون ۲۰۹۸ دورْ از عقلِ تو، این دیگر مگو گفت در من کرد یک دیوانه رو ۲۰۹۹ ساعتی در رویِ من خوش بِنْگَرید چَشمکَم زد، آستینِ من دَرید […]
۲۱۰۴ آن حکیمی گفت دیدم هم‌تَکی در بیابان زاغ را با لَکْلَکی ۲۱۰۵ در عَجَب مانْدم، بِجُستَم حالَشان تا چه قَدْرِ مُشترک یابَم نِشان ۲۱۰۶ چون شُدم نزدیکْ من، حیران و دَنْگ خود بِدیدَم هر دُوان بودند لَنْگ ۲۱۰۷ خاصه شَهْبازی که او عَرشی بُوَد با یکی جُغدی که او فَرشی بُوَد ۲۱۰۸ آن […]
۲۱۲۶ شَخصْ خُفت و خرس می‌رانْدَش مگس وَزْ سِتیز آمد مگس زو بازپَسْ ۲۱۲۷ چند بارَش رانْد از رویِ جوان آن مگس زو باز می‌آمد دَوان ۲۱۲۸ خشمگین شُد با مگس خرس و بِرَفت بَرگرفت از کوهْ سنگی سَختْ زَفْت ۲۱۲۹ سنگ آوَرْد و مگس را دید باز بر رُخِ خُفته گرفته جای و ساز […]
۲۱۴۳ از صَحابه خواجه‌یی بیمار شُد وَنْدَر آن بیماری‌اَش چون تار شُد ۲۱۴۴ مُصْطَفی آمد عِیادت سویِ او چون همه لُطْف و کَرَم بُد خویِ او ۲۱۴۵ در عِیادت رَفتنِ تو فایده‌ست فایده‌یْ آن باز با تو عایده‌ست ۲۱۴۶ فایده‌یْ اَوَّل که آن شَخصِ عَلیل بوک قُطْبی باشد و شاهِ جَلیل ۲۱۴۷ چون دو […]
۲۱۵۸ آمد از حَقْ سویِ موسی این عِتاب کِی طُلوعِ ماهْ دیده تو زِ جیب ۲۱۵۹ مَشرِقَت کردم زِ نورِ ایزدی من حَقَم، رَنْجور گشتم، نامَدی ۲۱۶۰ گفت سُبْحانا، تو پاکی از زیان این چه رَمْز است؟ این بِکُن یارَب بَیان ۲۱۶۱ باز فَرمودَش که در رَنْجوری‌اَم چون نَپُرسیدی تو از رویِ کَرَم؟ ۲۱۶۲ […]
۲۱۶۹ باغْبانی چون نَظَر در باغ کرد دید چون دُزدان به باغِ خود سه مَرد ۲۱۷۰ یک فَقیه و یک شَریف و صوفی‌یی هر یکی شوخی، بَدی، لا یُوفی‌یی ۲۱۷۱ گفت با این‌ها مرا صد حُجَّت است لیکْ جمع‌اَند و جَماعَت قُوَّت است ۲۱۷۲ بَر نَیایم یک تَنه با سه نَفَر پس بِبُرَّمشان نُخُست […]
۲۲۱۵ این عیادت از برای این صِله‌ست وین صِله از صد مَحَبَّت حامله‌ست ۲۲۱۶ در عیادت شُد رَسولِ بی‌نَدید آن صَحابی را به حالِ نَزعْ دید ۲۲۱۷ چون شَوی دور از حُضورِ اَوْلیا در حقیقت گشته‌یی دور از خدا ۲۲۱۸ چون نتیجه‌یْ هَجْرِ هَمراهان غَم است کِی فِراقِ رویِ شاهان زان کَم است؟ ۲۲۱۹ […]
۲۲۲۱ سویِ مکّه شیخِ اُمَّت بایَزید از برایِ حَجّ و عُمْره می‌دَوید ۲۲۲۲ او به هر شهری که رفتی از نَخُست مَر عزیزان را بِکَردی بازجُست ۲۲۲۳ گِردْ می‌گشتی که اَنْدر شهر کیست کو بر اَرکانِ بَصیرت مُتَّکی‌ست؟ ۲۲۲۴ گفت حَقْ اَنْدر سَفَر هر جا رَوی باید اوَّل طالِبِ مَردی شَوی ۲۲۲۵ قَصدِ گنجی […]
۲۲۳۰ خانه‌یی نو ساخت روزی نو مُرید پیر آمد خانهٔ او را بِدید ۲۲۳۱ گفت شیخ آن نو مُریدِ خویش را اِمْتِحان کرد آن نِکو اَنْدیش را ۲۲۳۲ روزَن از بَهرِ چه کردی ای رَفیق؟ گفت تا نور اَنْدر آید زین طَریق ۲۲۳۳ گفت آن فَرع است، این باید نیاز تا ازین رَهْ بِشْنَوی […]
۲۲۵۵ چون پَیَمبَر دید آن بیمار را خوشْ نَوازش کرد یارِ غار را ۲۲۵۶ زنده شُد او چون پَیَمبَر را بِدید گوییا آن دَم مَر او را آفرید ۲۲۵۷ گفت بیماری مرا این بَخت داد کآمَد این سُلطانْ بَرِ من بامْداد ۲۲۵۸ تا مرا صِحَّت رَسید و عافِیَت از قُدومِ این شَهِ بی‌حاشِیَت ۲۲۵۹ […]
۲۳۳۸ گفت با دَلْقَک شبی سَیِّد اَجَل قَحْبه‌یی را خواستی تو از عَجَل ۲۳۳۹ با من این را باز می‌بایست گفت تا یکی مَسْتور کردیمیت جُفت ۲۳۴۰ گفت نُه مَسْتورِ صالِح خواستم قَحْبه گشتند و زِ غَمْ تَن کاستم ۲۳۴۱ خواستم این قَحْبه را بی‌مَعرِفَت تا بِبینَم چون شود این عاقِبَت؟ ۲۳۴۲ عقل را […]
۲۳۴۳ آن یکی می‌گفت خواهم عاقلی مَشورت آرَم بِدو در مُشکلی ۲۳۴۴ آن یکی گُفتَش که اَنْدر شهرِ ما نیست عاقلْ جُز که آن مَجنُون‌نِما ۲۳۴۵ بر نِیی گشته سَواره نَکْ فُلان می‌دَوانَد در میانِ کودکان ۲۳۴۶ صاحِبِ رایَست و آتش‌پاره‌یی آسْمان قَدْر است و اَخْتَرباره‌یی ۲۳۴۷ فَرِّ او کَرّوبیان را جانْ شُده‌ست او […]
۲۳۵۹ یک سگی در کویْ بر کورِ گدا حَمله می‌آوَرْد چون شیرِ وَغا ۲۳۶۰ سگ کُند آهنگِ دَرویشان به خشم دَر کَشَد مَهْ خاکِ درویشان به چَشم ۲۳۶۱ کورْ عاجز شد زِ بانگ و بیمِ سگ اَنْدر آمد کور در تَعْظیمِ سگ ۲۳۶۲ کِی امیرِ صَیْد وِیْ شیرِ شکار دستْ دستِ توست، دست از […]
۲۳۹۲ مُحْتَسِب در نیم شب جایی رَسید در بُنِ دیوارْ مَستی خُفته دید ۲۳۹۳ گفت هِی مَستی، چه خورده‌ستی؟ بگو گفت ازین خوردم که هست اَنْدَر سَبو ۲۳۹۴ گفت آخِر در سَبو واگو که چیست؟ گفت ازان که خورده‌ام گفت این خَفی‌ست ۲۳۹۵ گفت آنچه خورده‌یی آن چیست آن؟ گفت آن که در سَبو […]
۲۴۰۵ گفت آن طالِب که آخِر یک نَفَس ای سَواره بر نِی این سو ران فَرَس ۲۴۰۶ رانْد سویِ او که هین، زوتَر بِگو کَاسْپِ من بَسْ توسَن است و تُندخو ۲۴۰۷ تا لَگَد بر تو نکوبَد زود باش از چه می‌پُرسی؟ بیانش کُن تو فاش ۲۴۰۸ او مَجالِ رازِ دلْ گفتن نَدید زو […]
۲۴۶۱ گفت پیغامبر مَر آن بیمار را چون عِیادت کرد یارِ زار را ۲۴۶۲ که مگر نوعی دُعایی کرده‌یی از جَهالَت زَهْربایی خَورده‌یی؟ ۲۴۶۳ یاد آوَر چه دُعا می‌گفته‌یی چون زِ مَکْرِ نَفْسْ می‌آشفته‌یی ۲۴۶۴ گفت یادم نیست، اِلّٰا هِمَّتی دار با من، یادم آید ساعتی ۲۴۶۵ از حُضورِ نوربَخْشِ مُصْطَفیٰ پیشِ خاطِر آمد […]
۲۵۵۷ گفت پیغامبر مَر آن بیمار را این بِگو کِی سَهْل‌کُن دشوار را ۲۵۵۸ آتِنا فی دارِ دُنْیانا حَسَن آتِنا فی دارِ عُقْبانا حَسَن ۲۵۵۹ راه را بر ما چو بُسْتان کُن لَطیف مَنْزِلِ ما خود تو باشی ای شَریف ۲۵۶۰ مؤمنان در حَشْر گویند ای مَلَک نی که دوزخ بود راهِ مُشترک؟ ۲۵۶۱ […]
۲۶۱۱ در خَبَر آمد که خالِ مؤمنان خُفته بُد در قَصرْ بر بِستَر سِتان ۲۶۱۲ قَصر را از اَنْدَرون دَر بسته بود کَزْ زیارت‌هایِ مَردم خسته بود ۲۶۱۳ ناگهان مَردی وِرا بیدار کرد چَشم چون بُگْشاد، پنَهان گشت مَرد ۲۶۱۴ گفت اَنْدَر قَصر کَس را رَهْ نبود کیست کین گُستاخی و جرات نِمود؟ ۲۶۱۵ […]
۲۶۱۹ گفت هنگامِ نماز آخِر رَسید سویِ مسجد زود می‌بایَد دَوید ۲۶۲۰ عَجِّلُوا الطّاعاتِ قَبْلَ الْفَوْت گفت مُصْطَفیٰ، چون دُرِّ مَعنی می‌بِسُفت ۲۶۲۱ گفت نی نی، این غَرَض نَبْوَد تو را که به خیری رَهْ‌نِما باشی مرا ۲۶۲۲ دُزد آید از نَهان در مَسکَنَم گویَدَم که پاسبانی می‌کُنم ۲۶۲۳ من کجا باور کُنم آن […]
۲۶۲۴ گفت ما اوَّل فرشته بوده‌ایم راهِ طاعَت را به جان پِیْموده‌ایم ۲۶۲۵ سالِکانِ راه را مَحْرَم بُدیم ساکنانِ عَرش را هَمدَم بُدیم ۲۶۲۶ پیشهٔ اوَّل کجا از دلْ رَوَد؟ مِهْرِ اوَّل کِی زِ دل بیرون شود؟ ۲۶۲۷ در سَفَر گَر روم بینی یا خُتَن از دلِ تو کِی رَوَد حُبُّ الْوَطَن؟ ۲۶۲۸ ما […]
۲۶۵۹ گفت امیر او را که این‌ها راست است لیکْ بَخشِ تو ازین‌ها کاست است ۲۶۶۰ صد هزاران را چو من تو رَهْ زَدی حُفره کردی، در خَزینه آمدی ۲۶۶۱ آتشی، از تو نَسوزم چاره نیست کیست کَزْ دستِ تو جامَه‌ش پاره نیست؟ ۲۶۶۲ طَبْعَت ای آتش چو سوزانیدنی‌ست تا نَسوزانی تو چیزی، چاره […]
۲۶۷۹ گفت اِبْلیسَش گُشای این عَقْد را من مِحَکّمَ قَلْب را و نَقْد را ۲۶۸۰ اِمْتِحانِ شیر و کَلْبَم کرد حَق اِمْتِحانِ نَقْد و قَلْبَم کرد حَق ۲۶۸۱ قَلْب را من کِی سِیَه‌رو کرده‌ام؟ صَیْرفی‌اَم، قیمتِ او کرده‌ام ۲۶۸۲ نیکُوان را رَهْ‌نِمایی می‌کُنم شاخ‌هایِ خُشک را بَرمی‌کَنم ۲۶۸۳ این عَلَف‌ها می‌نَهَم، از بَهرِ چیست؟ […]