۲۴۴۸ مَرد زان گَفتن پَشیمان شُد چُنان کَزْ عَوانی ساعتِ مُردنْ عَوان ۲۴۴۹ گفت خَصْمِ جانِ جانْ چون آمدم؟ بر سَرِ جانْ من لَگَدها چون زَدم؟ ۲۴۵۰ چون قَضا آید، فُرو پوشَد بَصَر تا نَدانَد عقلِ ما پا را زِ سَر ۲۴۵۱ چون قَضا بُگْذشت، خود را می‌خَورَد پَرده بِدْریده، گَریبانْ می‌دَرَد ۲۴۵۲ مَرد […]

  ۲۴۹۳ چون حَکیمَک اعتقادی کرده است کآسْمان بَیْضه، زمین چون زَرده است ۲۴۹۴ گفت سایِل چون بِمانْد این خاکْدان در میانِ این مُحیطِ آسْمان ۲۴۹۵ هَمچو قِنْدیلی مُعَلَّق در هوا نه به اَسْفَل می‌رَوَد، نه بر عُلا؟ ۲۴۹۶ آن حَکیمَش گفت کَزْ جَذبِ سَما از جِهاتِ شش بِمانْد اَنْدر هوا ۲۴۹۷ چون زِ مِغْناطیس […]

  ۲۵۸۲ اَهلِ نار و خُلْد را بین هم‌دُکان در میانْشان بَرْزَخٌ لایَبْغیان ۲۵۸۳ اَهلِ نار و اَهلِ نورْ آمیخته در میانْشان کوهِ قافْ اَنْگیخته ۲۵۸۴ هَمچو در کانْ خاک و زَر کرد اِخْتِلاط در میانْشان صد بیابان و رِباط ۲۵۸۵ هم‌چُنان که عِقْد در دُرّ و شَبَه مُخْتلِط چون میهمانِ یک ‌شَبه ۲۵۸۶ بَحْر […]

  ۲۶۲۸ ماجَرایِ مَرد و زن را مَخْلَصی باز می‌جویَد دَرونِ مُخْلَصی ۲۶۲۹ ماجَرایِ مَرد و زن اُفتاد نَقل آن مِثالِ نَفْسِ خود می‌دان و عقل ۲۶۳۰ این زن و مَردی که نَفْس است و خِرَد نیک بایَسته‌ست بَهرِ نیک و بَد ۲۶۳۱ وین دو بایَسته دَرین خاکی‌سَرا روز و شب در جنگ و اَنْدر […]

  ۲۶۹۶ گفت زن یک آفتابی تافته‌ست عالَمی زو روشنایی یافته‌ست ۲۶۹۷ نایِبِ رَحْمانْ خلیفه‌یْ کِردگار شهرِ بغداد است از وِیْ چون بَهار ۲۶۹۸ گَر بِپِیوَندی بِدان شَهْ، شَهْ شَوی سویِ هر اِدْبیر تا کِی می‌رَوی؟ ۲۶۹۹ هم‌نِشینیْ مُقْبِلان چون کیمیاست چون نَظَرْشان کیمیایی خود کجاست؟ ۲۷۰۰ چَشمِ اَحمَد بر اَبوبَکری زده او زِ یک […]

  ۲۷۳۲ مَرد گفت آری، سَبو را سَر بِبَند هین که این هَدیه‌ست ما را سودمند ۲۷۳۳ در نَمَد دَر دوز تو این کوزه را تا گُشایَد شَهْ به هَدیه روزه را ۲۷۳۴ کین چُنین اَنْدر همه آفاق نیست جُز رَحیق و مایۀ اَذْواق نیست ۲۷۳۵ زان که ایشان زآب‌هایِ تَلْخ و شور دایما پُر […]

    ۲۷۶۴ نَقْشِ درویش است او، نه اَهلِ نان نَقْشِ سگ را تو مَیَنداز اُستخوان ۲۷۶۵ فَقرِ لُقمه دارد او، نه فَقرِ حَق پیشِ نَقْشِ مُرده‌‌یی کَم نِهْ طَبَق ۲۷۶۶ ماهیِ خاکی بُوَد، دَرویشِ نان شَکلْ ماهی، لیک از دریا رَمان ۲۷۶۷ مُرغِ خانه‌ست او، نَه سیمُرغِ هوا لوت نوشَد او، نَنوشَد از خدا […]

  ۲۸۱۴ عاشقانِ کُلّ، نه عُشّاقِ جُزو مانْد از کُلّ، آن کِه شُد مُشتاقِ جُزو ۲۸۱۵ چون که جُزوی عاشقِ جُزوی شود زود مَعْشوقش به کُلِّ خود رَوَد ۲۸۱۶ ریشِ گاو و بَندهٔ غیر آمد او غَرقه شُد، کَفْ در ضَعیفی دَر زَد او ۲۸۱۷ نیست حاکِم تا کُند تیمارِ او کار خواجه‌یْ خود کُند […]

  ۲۸۲۸ آن سَبویِ آب را در پیش داشت تُخمِ خِدمَت را در آن حَضرتْ بِکاشت ۲۸۲۹ گفت این هَدیه بِدان سُلطان بَرید سایِلِ شَهْ را زِ حاجَت واخَرید ۲۸۳۰ آبِ شیرین و سَبویِ سَبز و نو زآبِ بارانی که جمع آمد به گَو ۲۸۳۱ خنده می‌آمد نَقیبان را از آن لیکْ پَذْرُفتند آن را […]

  ۲۸۶۶ چون خلیفه دید و اَحْوالَش شَنید آن سَبو را پُر زِ زَر کرد و مَزید ۲۸۶۷ آن عَرَب را کرد از فاقه خَلاص داد بَخشش‌ها و خِلْعَت‌هایِ خاص ۲۸۶۸ کین سَبو پُر زَرْ به دستِ او دهید چون که واگردد، سویِ دَجله‌ش بَرید ۲۸۶۹ از رَهِ خُشک آمده‌ست و از سَفَر از رَهِ […]

  ۲۹۷۲ گفت پیغامبر علی را کِی علی شیرِ حَقّی، پَهْلَوانِ پُردلی ۲۹۷۳ لیکْ بر شیری مَکُن هم اِعْتِماد اَنْدر آ در سایهٔ نَخْلِ امید ۲۹۷۴ اَنْدر آ در سایهٔ آن عاقِلی کِشْ نَدانَد بُرد از رَهْ ناقِلی ۲۹۷۵ ظِلِّ او اَنْدر زمین چون کوهِ قاف روحِ او سیمُرغِ بَسْ عالی‌طَواف ۲۹۷۶ گَر بگویم تا […]

  ۳۰۲۶ شیر و گُرگ و روبَهی بَهرِ شکار رفته بودند از طَلَب در کوهْسار ۳۰۲۷ تا به پُشتِ هَمدِگَر بر صَیْدها سخت بَر بَندند بارِ قَیدها ۳۰۲۸ هر سه با هم اَنْدر آن صَحرایِ ژَرْف صَیْدها گیرند بسیار و شِگَرْف ۳۰۲۹ گَرچه زیشان شیرِ نَر را نَنگ بود لیک کرد اِکْرام و هَمراهی نِمود […]

  ۳۰۶۹ آن یکی آمد دَرِ یاری بِزَد گفت یارش کیستی ای مُعْتَمَد؟ ۳۰۷۰ گفت من، گُفتَش بُرو هنگامْ نیست بر چُنین خوانی مُقامِ خامْ نیست ۳۰۷۱ خام را جُز آتشِ هَجْر و فِراق کی پِزَد؟ کی وا رَهانَد از نِفاق؟ ۳۰۷۲ رفت آن مِسْکین و سالی در سَفَر در فِراقِ دوست سوزید از شَرَر […]

  ۳۱۳۷ گفت نوح ای سَرکَشان منْ من نی اَم من زِ جانْ مُردم، به جانان می‌زِیَم ۳۱۳۸ چون بِمُردم از حَواسِ بوالْبَشَر حَق مرا شُد سَمْع و اِدْراک و بَصَر ۳۱۳۹ چون که منْ من نیستم، این دَمْ زِ هوست پیشِ این دَمْ هرکِه دَم زد، کافِر اوست ۳۱۴۰ هست اَنْدر نَقْشِ این روباهْ […]

  ۳۱۷۰ آمد از آفاقْ یارِ مِهْربان یوسُفِ صِدّیق را شُد میهمان ۳۱۷۱ کاشْنا بودند وَقتِ کودکی بر وِساده‌یْ آشنایی مُتَّکی ۳۱۷۲ یاد دادش جورِ اِخْوان و حَسَد گفت کان زنجیر بود و ما اَسَد ۳۱۷۳ عارْ نَبْوَد شیر را از سِلْسِله نیست ما را از قَضایِ حَقْ گِله ۳۱۷۴ شیر را بر گَردن اَرْ […]

  ۳۲۴۱ پیشْ از عُثمانْ یکی نَسّاخ بود کو به نَسْخِ وَحیْ جِدّی می‌نِمود ۳۲۴۲ چون نَبی از وَحی فَرمودی سَبَب او همان را وا نِبِشتی بر وَرَق ۳۲۴۳ پَرتوِ آن وَحیْ بر وِیْ تافْتی او دَرونِ خویشْ حِکمَت یافتی ۳۲۴۴ عینِ آن حِکمَت بِفَرمودی رَسول زین قَدَر گُمراه شُد آن بوالْفُضول ۳۲۴۵ کانچه می‌گوید […]

  ۳۳۳۴ هَمچو هاروت و چو ماروتِ شَهیر از بَطَر خورْدند زَهرآلودْ تیر ۳۳۳۵ اِعْتِمادی بودَشان بر قُدْسِ خویش چیست بر شیرْ اِعْتِمادِ گاومیش؟ ۳۳۳۶ گَرچه او با شاخْ صد چاره کُند شاخْ شاخَشْ شیرِ نَر پاره کُند ۳۳۳۷ گَر شود پُر شاخْ هَمچون خارْپُشت شیر خواهد گاو را ناچار کُشت ۳۳۳۸ گَرچه صَرصَر بَسْ […]

  ۳۳۷۴ آن کَری را گفت اَفْزون مایه‌یی که تو را رَنْجور شُد همسایه‌یی ۳۳۷۵ گفت با خود کَر که با گوشِ گِران من چه دَریابَم زِ گفتِ آن جوان؟ ۳۳۷۶ خاصه رَنْجور و ضَعیف آواز شُد لیک باید رَفت آن‌جا، نیست بُد ۳۳۷۷ چون بِبینَم کان لَبَش جُنْبان شود من قیاسی گیرم آن را […]

  ۳۴۴۰ بِشْنو اَلْفاظِ حَکیمِ پَرده‌‌یی سَر همان جا نِهْ که باده خَورده‌‌یی ۳۴۴۱ چون که از میخانه مَستی ضال شُد تَسْخَر و بازیچهٔ اَطْفال شُد ۳۴۴۲ می‌فُتَد او سو به سو بر هر رَهی در گِل و می‌خَندَدَش هر اَبْلَهی ۳۴۴۳ او چُنین و کودکان اَنْدر پِی‌اَش بی‌خَبَر از مَستی و ذوقِ مِیْ‌اَش ۳۴۴۴ […]

  ۳۵۱۴ گفت پیغامبر صَباحی زَیْد را کَیْفَ اَصْبَحْتْ ای رَفیقِ با صَفا؟ ۳۵۱۵ گفت عَبْدًا مُؤمِنًا باز اوش گفت کو نِشانْ از باغِ ایمانْ گَر شِکُفت؟ ۳۵۱۶ گفت تشنه بوده‌ام من روزها شب نَخُفْتَسْتَم زِ عشق و سوزها ۳۵۱۷ تا زِ روز و شب گُذَر کردم چُنان که زِ اِسْپَر بُگْذرد نوکِ سِنان ۳۵۱۸ […]