مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۸۸ – لابِه کردنِ موش مَر چَغْز را کی بَهانه مَیَندیش و در نَسْیه مَیَنْداز اِنْجاح این حاجَتِ مرا که فِی التَّاخیرِ آفاتٌ و الصّوفیُّ اِبْنُ الْوَقْتِ و این دست از دامَنِ پدر باز ندارد و اَبِ مُشْفِق صوفی که وَقت است او را به نِگَرش به فردا مُحتاج نگرداند چَندانَش مُسْتَغْرِق دارد در گُلْزارِ سَریعُ الْحِسابیِ خویشْ نه چون عَوام مُنْتَظِرِ مُسْتَقْبل نباشد نَهْری باشد نه دَهْری که لا صَباحَ عِنْدَ اللهِ وَ لا مَساءَ ماضی و مُسْتَقْبِل و اَزَل و اَبَد آن جا نباشد آدمْ سابِق و دَجّال مَسْبوق نباشد که این رُسوم در خِطّهٔ عقلِ جُزوی است و روحِ حیوانی در عالَم لا مَکان و لا زمان این رُسوم نباشد پَس او اِبْنِ وقتی‌ست که لا یُفْهَمُ مِنْهُ اِلّا نَفْیُ تَفْرِقَةِ الْاَ زْمِنَةِ چُنان که از اَللهُ واحِدٌ فَهْم شود نَفیِ دویی نی حقیقتِ واحدی
۲۷۲۲ صوفی‌یی را گفت خواجه‌یْ سیمْ پاش ای قَدَم‌هایِ تورا جانَم فِراش ۲۷۲۳ یک دِرَم خواهی تو امروز ای شَهَم یا که فردا چاشْتگاهی سه دِرَم؟ ۲۷۲۴ گفت دی نیمِ دِرَم راضی‌تَرَم زان که امروز این و فردا صد دِرَم ۲۷۲۵ سیلیِ نَقْد از عَطایِ نَسْیه بِهْ نَکْ قَفا پیشَت کَشیدم نَقْد دِهْ ۲۷۲۶ […]