2325
زن بَرو زد بانگ کِی ناموسْکیش
من فُسونِ تو نخواهم خوردْ بیش
…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:22:212021-04-15 17:48:38مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۵ - نَصحیَت کردنِ زنْ مَر شوی را که سُخَن اَفْزون از قَدَم و از مَقامِ خود مگو لِمَ تَقولونَ ماَ لا تَفْعَلونَ که این سُخَنها اگرچه راست است، این مَقامِ تَوکُّلْ تو را نیست و این سُخَن گفتن فوقِ مَقام و مُعاملۀ خود زیان دارد و کَبُرَ مَقْتَا عِنْدَ اللّهِ باشد.
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-19 11:31:332021-12-06 20:04:00مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۰۸ - گردانیدنِ عُمَر رَضِیَ اللّهُ عَنْهُ نَظَرِ او را از مَقامِ گریه که هستیست، به مَقامِ اِسْتِغْراق
2352
گفت ای زن تو زنی یا بوالْحَزَن؟
فَقرْ فَخْر آمد، مرا بر سَر مَزَن
…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:24:142021-04-15 17:48:59مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۶ - نَصیحت کردنِ مَردْ مَر زن را که در فَقیران به خواری مَنْگَر و در کارِ حَقْ به گُمانِ کَمالْ نِگَر و طَعْنه مَزَن در فَقر و فَقیران، به خیال و گُمانِ بینَواییِ خویشتن
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-19 11:47:262021-12-12 12:45:42مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۰۹ - تَفسیرِ دُعایِ آن دو فرشته که هر روز بَر سَرِ هر بازاری مُنادی میکنند که اَللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُنْفِقٍ خَلَفًا اللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُمْسِکٍ تَلَفاً و بَیان کردن که آن مُنْفِقْ مُجاهِدِ راهِ حَقّ است، نی مُسْرِفِ راهِ هوا
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:32:142021-04-15 17:49:18مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۷ - در بیانِ آن که جُنبیدنِ هر کسی از آن جا که وِیْ است، هر کَس را از چَنْبَرۀ وجودِ خود بیند، تابۀ کَبودْ آفتاب را کَبود نِمایَد و سرُخْ سرُخ نِمایَد، چون تابهها از رنگها بیرون آید سپید شود، از همۀ تابههایِ دیگر او راستگوتَر باشد و اِمام باشد.
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-19 11:49:092021-04-15 17:45:25مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۰ - قِصّهٔ خلیفه که در کَرَمْ در زمانِ خود از حاتِمِ طائی گذشته بود و نَظیرْ خود نداشت
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:33:442021-04-15 17:49:38مثنوی مولانا - دفتر اول - بخش ۱۱۸ - مُراعات کردنِ زَنْ شوهر را و اِسْتِغْفار کردن از گفتۀ خویش
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:36:282021-04-15 17:50:24مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۰ - تَسلیم کردنِ مَردْ خود را به آنچه اِلْتماسِ زن بود از طَلَبِ مَعیشت و آن اعتراضِ زن را اِشارَتِ حَق دانستن به نَزدِ عقلِ هر دانندهیی هست که با گَردَنده، گَردانندهیی هست
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:38:052021-04-15 17:50:49مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۱ - در بَیانِ آن که موسی و فرعون هر دو مُسَخَّرِ مَشیَّتاَند، چُنان که زَهر و پازَهر و ظُلُمات و نور؛ و مُناجات کردنِ فرعون به خَلْوَت تا ناموس نَشْکَند
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:39:192021-04-15 17:51:07مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۲ - سَبَبِ حِرمانِ اَشْقیا از دو جهان که خَسِرَ الدُّنیا وَالآخِرَةَ
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:40:412021-04-15 17:51:29مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۳ - حَقیر و بیخَصْم دیدنِ دیدههایِ حِسْ صالِح و ناقۀ صالِح عَلَیْهِالسَّلام را، چون خواهد که حَق لشکری را هَلاک کُند در نَظَرِ ایشان حَقیر نِمایَد خَصْمان را و اندک، اگرچه غالِب باشد آن خَصْم وَ یُقَلِّلُکُمْ فی اَعْیُنِهِمْ لِیَقْضِیَ اللّهُ اَمْرًا کانَ مَفْعولاً
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:41:532022-02-01 09:12:59مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۴ - در معنی آن که مَرَجَ الْبَحْرِیْنِ یَلْتَقیانِ بَیْنَهُما بَرزَخٌ لایَبْغیانِ
2615
گَر وَلی زَهری خورَد، نوشی شود
وَرْ خورَد طال…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:42:512021-04-15 17:52:08مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۵ - در مَعنیِ آن که آنچه وَلی کُند، مُرید را نَشایَد گُستاخی کردن و همانْ فِعْل کردن، که حَلْوا طَبیب را زیان ندارد، امّا بیماران را زیان دارد و سَرما و برفْ انگور را زیان ندارد، امّا غوره را زیان دارد که در راه است، که لِیَغْفِرَلَکَ اللّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ
2715
گفت زن صِدقْ آن بُوَد کَزْ بودِ خویش
پاکْ بَ…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 11:58:342022-03-07 18:18:23مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۹ - هَدیه بُردنِ عَرب سَبویِ آبِ باران از میانِ بادیه سویِ بغداد به امیرُالمؤمِنین بَر پِنْداشت آن که آنجا هم قَحْطِ آب است
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 12:01:072021-04-15 17:54:21مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۱ - در بَیانِ آن که چُنان که گدا عاشقِ کَرَم است و عاشِق کَریم، کَرَمِ کَریم هم عاشقِ گداست. اگر گدا را صَبر بیش بُوَد، کَریم بر دَرِ او آید و اگر کَریم را صَبر بیش بُوَد، گدا بر دَرِ او آید، اما صَبرِ گدا کَمالِ گداست و صَبرِ کَریمْ نُقْصانِ اوست
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 12:02:262021-04-15 17:54:41مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۲ - فَرقْ میانِ آن کِه دَرویش است به خدا و تشنۀ خدا و میانِ آن کِه دَرویش است از خدا و تشنۀ غیر است
2786
آن عَرابی از بیابانِ بَعید
بر دَرِ دارُالْخِلافه چون …
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-20 12:07:012021-04-15 17:55:06مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۳ - پیش آمدنِ نَقیبان و دَربانانِ خَلیفه از بَهرِ اِکْرامِ اَعْرابی و پَذیرفتنْ هَدیهٔ او را
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 12:37:532021-04-15 17:55:26مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۴ - در بیانِ آن که عاشقِ دنیا بر مِثالِ عاشقِ دیواریست که بَر و تابِ آفتاب زَنَد و جَهْد و جِهاد نکرد تا فَهْم کُند که آن تاب و رونَق از دیوار نیست از قُرصِ آفتاب است در آسْمانِ چهارم، لاجَرَم کُلّی دلْ بر دیوار نَهاد، چون پَرتوِ آفتاب به آفتاب پیوست، او مَحْروم مانْد اَبَدا وَ حیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 13:33:332021-04-15 17:59:52مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۸ - قَبول کردنِ خلیفه هَدیه را و عَطا فرمودن با کَمالِ بینیازی از آن هدیه و از آن سَبو
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 13:39:142021-04-15 18:01:25مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۰ - وَصیَّت کردنِ رسولْ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ، عَلی را کَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ که چون هر کسی به نوعِ طاعَتی تَقَرُّب جویَد به حَق، تو تَقَرُّب جویْ به صُحبَتِ عاقل و بَندهٔ خاص، تا ازیشان همه پیشقَدَمتَر باشی
3055
گفت شیر ای گُرگ این را بَخشْ کُن
مَعْدِلَت را ن…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 13:42:382021-04-15 18:02:36مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۳ - اِمْتِحان کردنِ شیرْ گرگ را و گفتن که پیش آی ای گُرگ بَخْش کُن صَیْدها را میانِ ما
3069
آن یکی آمد دَرِ یاری بِزَد
گفت یارش کیستی ای مُعْتَمَد…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 13:44:142021-04-15 18:03:01مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۴ - قِصّۀ آن کِه دَرِ یاری بِکوفت، از درون گفت کیست؟ آن گفت مَنَم، گفت چون تو تویی، دَر نمیگُشایَم، هیچ کَس را از یاران نمیشِناسَم که او من باشد، بُرو.
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 13:45:352021-04-15 18:03:22مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۵ - اَدب کردنِ شیرْ گُرگ را که در قِسْمَتْ بیاَدَبی کرده بود
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 14:41:282021-04-15 18:03:47مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۶ - تَهدید کَردن نوح عَلَیْهالسَّلام مَر قوم را که با من مَپیچید، که من روپوشَم، با خدایْ میپیچید در میانِ این به حقیقت ای مَخْذولان
3205
گفت یوسُف هین بیاوَر اَرْمَغان
او زِ شَرمِ این تَقاضا زد فَغا…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 14:49:052021-04-15 18:04:50مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۹ - گُفتنِ مِهْمانِ یُوسف عَلَیْهِالسَّلام که آیِنهیی آوَرْدَمَت که تا هر باری که در وِیْ نِگَری، رویِ خوبِ خویش را بِینی، مرا یاد کُنی
3241
پیشْ از عُثمانْ یکی نَسّاخ بود
کو به نَسْخِ و…
http://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.png00احسان اشرفیhttp://shamsrumi.com/wp-content/uploads/2021/08/logo23.pngاحسان اشرفی2017-11-21 14:52:322021-04-15 18:05:09مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۵۰ - مُرتَد شُدنِ کاتِبِ وَحیْ به سَبَبِ آن که پَرتو وَحی بَرو زد، آن آیَت را پیش از پیغامبر صَلّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ بِخوانْد، گفت پس من هم مَحلِّ وَحیاَم
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۰۷ - بَقیّۀ قِصّۀ مُطرب و پیغام رَسانیدنِ امیرُالْمؤمنین عُمَر رَضِیَ اللّهُ عَنْهُ به او، آنچه هاتِف آواز داد
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۵ - نَصحیَت کردنِ زنْ مَر شوی را که سُخَن اَفْزون از قَدَم و از مَقامِ خود مگو لِمَ تَقولونَ ماَ لا تَفْعَلونَ که این سُخَنها اگرچه راست است، این مَقامِ تَوکُّلْ تو را نیست و این سُخَن گفتن فوقِ مَقام و مُعاملۀ خود زیان دارد و کَبُرَ مَقْتَا عِنْدَ اللّهِ باشد.
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۰۸ - گردانیدنِ عُمَر رَضِیَ اللّهُ عَنْهُ نَظَرِ او را از مَقامِ گریه که هستیست، به مَقامِ اِسْتِغْراق
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۶ - نَصیحت کردنِ مَردْ مَر زن را که در فَقیران به خواری مَنْگَر و در کارِ حَقْ به گُمانِ کَمالْ نِگَر و طَعْنه مَزَن در فَقر و فَقیران، به خیال و گُمانِ بینَواییِ خویشتن
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۰۹ - تَفسیرِ دُعایِ آن دو فرشته که هر روز بَر سَرِ هر بازاری مُنادی میکنند که اَللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُنْفِقٍ خَلَفًا اللّهُمَّ اَعْطِ کُلَّ مُمْسِکٍ تَلَفاً و بَیان کردن که آن مُنْفِقْ مُجاهِدِ راهِ حَقّ است، نی مُسْرِفِ راهِ هوا
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۷ - در بیانِ آن که جُنبیدنِ هر کسی از آن جا که وِیْ است، هر کَس را از چَنْبَرۀ وجودِ خود بیند، تابۀ کَبودْ آفتاب را کَبود نِمایَد و سرُخْ سرُخ نِمایَد، چون تابهها از رنگها بیرون آید سپید شود، از همۀ تابههایِ دیگر او راستگوتَر باشد و اِمام باشد.
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۰ - قِصّهٔ خلیفه که در کَرَمْ در زمانِ خود از حاتِمِ طائی گذشته بود و نَظیرْ خود نداشت
مثنوی مولانا - دفتر اول - بخش ۱۱۸ - مُراعات کردنِ زَنْ شوهر را و اِسْتِغْفار کردن از گفتۀ خویش
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۱۹ - در بَیانِ این خَبَر که اِنَّهُنَّ یَغْلِبْنَ الْعاقِلَ وَ یَغْلِبُهُنَّ الْجاهِلُ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۰ - تَسلیم کردنِ مَردْ خود را به آنچه اِلْتماسِ زن بود از طَلَبِ مَعیشت و آن اعتراضِ زن را اِشارَتِ حَق دانستن به نَزدِ عقلِ هر دانندهیی هست که با گَردَنده، گَردانندهیی هست
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۱ - در بَیانِ آن که موسی و فرعون هر دو مُسَخَّرِ مَشیَّتاَند، چُنان که زَهر و پازَهر و ظُلُمات و نور؛ و مُناجات کردنِ فرعون به خَلْوَت تا ناموس نَشْکَند
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۲ - سَبَبِ حِرمانِ اَشْقیا از دو جهان که خَسِرَ الدُّنیا وَالآخِرَةَ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۳ - حَقیر و بیخَصْم دیدنِ دیدههایِ حِسْ صالِح و ناقۀ صالِح عَلَیْهِالسَّلام را، چون خواهد که حَق لشکری را هَلاک کُند در نَظَرِ ایشان حَقیر نِمایَد خَصْمان را و اندک، اگرچه غالِب باشد آن خَصْم وَ یُقَلِّلُکُمْ فی اَعْیُنِهِمْ لِیَقْضِیَ اللّهُ اَمْرًا کانَ مَفْعولاً
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۴ - در معنی آن که مَرَجَ الْبَحْرِیْنِ یَلْتَقیانِ بَیْنَهُما بَرزَخٌ لایَبْغیانِ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۵ - در مَعنیِ آن که آنچه وَلی کُند، مُرید را نَشایَد گُستاخی کردن و همانْ فِعْل کردن، که حَلْوا طَبیب را زیان ندارد، امّا بیماران را زیان دارد و سَرما و برفْ انگور را زیان ندارد، امّا غوره را زیان دارد که در راه است، که لِیَغْفِرَلَکَ اللّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۶ - مَخْلَصِ ماجَرای عَرَب و جُفتِ او
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۷ - دلْ نَهادنِ عَرَب بر اِلْتِماسِ دِلْبَر خویش و سوگند خوردن که دَرین تَسلیمْ مرا حیلَتی و اِمْتِحانی نیست
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۸ - تَعیین کردنِ زنْ طَریقِ طَلَبِ روزیِ کَدْخدایِ خود را و قَبول کردنِ او
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۲۹ - هَدیه بُردنِ عَرب سَبویِ آبِ باران از میانِ بادیه سویِ بغداد به امیرُالمؤمِنین بَر پِنْداشت آن که آنجا هم قَحْطِ آب است
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۰ - در نَمَد دوختنِ زَن عَرَب سَبوی آبِ باران را و مُهْر نَهادن بر وِیْ از غایَتِ اِعْتِقادِ عَرَب
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۱ - در بَیانِ آن که چُنان که گدا عاشقِ کَرَم است و عاشِق کَریم، کَرَمِ کَریم هم عاشقِ گداست. اگر گدا را صَبر بیش بُوَد، کَریم بر دَرِ او آید و اگر کَریم را صَبر بیش بُوَد، گدا بر دَرِ او آید، اما صَبرِ گدا کَمالِ گداست و صَبرِ کَریمْ نُقْصانِ اوست
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۲ - فَرقْ میانِ آن کِه دَرویش است به خدا و تشنۀ خدا و میانِ آن کِه دَرویش است از خدا و تشنۀ غیر است
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۳ - پیش آمدنِ نَقیبان و دَربانانِ خَلیفه از بَهرِ اِکْرامِ اَعْرابی و پَذیرفتنْ هَدیهٔ او را
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۴ - در بیانِ آن که عاشقِ دنیا بر مِثالِ عاشقِ دیواریست که بَر و تابِ آفتاب زَنَد و جَهْد و جِهاد نکرد تا فَهْم کُند که آن تاب و رونَق از دیوار نیست از قُرصِ آفتاب است در آسْمانِ چهارم، لاجَرَم کُلّی دلْ بر دیوار نَهاد، چون پَرتوِ آفتاب به آفتاب پیوست، او مَحْروم مانْد اَبَدا وَ حیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۵- مَثَلِ عَرَب اِذا زَنَیْتَ فَازْنِ بِالحُرَّةِ وَ اِذا سَرَقْتَ فَاسْرِقِ الدُّرَّةَ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۶- سِپُردنِ عَرَب هَدیه را، یعنی سَبو را، به غُلامانِ خلیفه
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۷ - حِکایَتِ ماجَرایِ نَحوی و کَشتیبان
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۸ - قَبول کردنِ خلیفه هَدیه را و عَطا فرمودن با کَمالِ بینیازی از آن هدیه و از آن سَبو
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۳۹ - در صِفَتِ پیر و مُطاوَعَتِ وِیْ
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۰ - وَصیَّت کردنِ رسولْ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ، عَلی را کَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ که چون هر کسی به نوعِ طاعَتی تَقَرُّب جویَد به حَق، تو تَقَرُّب جویْ به صُحبَتِ عاقل و بَندهٔ خاص، تا ازیشان همه پیشقَدَمتَر باشی
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۱ - کَبودی زدنِ قزوینی بر شانهگاهْ صورتِ شیر و پَشیمان شُدنِ او به سَبَبِ زَخمِ سوزن
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۲ - رَفتن گُرگ و روباه در خِدمَتِ شیر به شکار
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۳ - اِمْتِحان کردنِ شیرْ گرگ را و گفتن که پیش آی ای گُرگ بَخْش کُن صَیْدها را میانِ ما
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۴ - قِصّۀ آن کِه دَرِ یاری بِکوفت، از درون گفت کیست؟ آن گفت مَنَم، گفت چون تو تویی، دَر نمیگُشایَم، هیچ کَس را از یاران نمیشِناسَم که او من باشد، بُرو.
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۵ - اَدب کردنِ شیرْ گُرگ را که در قِسْمَتْ بیاَدَبی کرده بود
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۶ - تَهدید کَردن نوح عَلَیْهالسَّلام مَر قوم را که با من مَپیچید، که من روپوشَم، با خدایْ میپیچید در میانِ این به حقیقت ای مَخْذولان
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۷ - نِشاندنِ پادشاه صوفیانِ عارف را پیشِ رویِ خویش تا چَشمَشان بِدیشانْ روشن شود
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۸ - آمدنِ مِهْمان پیشِ یوسُف عَلَیْهِالسَّلام و تَقاضا کردنِ یوسُف عَلَیْهِالسَّلام ازو تُحْفه و اَرْمَغان
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۴۹ - گُفتنِ مِهْمانِ یُوسف عَلَیْهِالسَّلام که آیِنهیی آوَرْدَمَت که تا هر باری که در وِیْ نِگَری، رویِ خوبِ خویش را بِینی، مرا یاد کُنی
مثنوی مولانا - دفتر اوّل - بخش ۱۵۰ - مُرتَد شُدنِ کاتِبِ وَحیْ به سَبَبِ آن که پَرتو وَحی بَرو زد، آن آیَت را پیش از پیغامبر صَلّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ بِخوانْد، گفت پس من هم مَحلِّ وَحیاَم