اگر از نتایج زیر راضی نیستید، جستجوی دیگری انجام دهید.
۱۵۳۸ آن رَسولْ از خود بِشُد زین یک دو جام نی رسالت یاد مانْدَش، نی پیام ۱۵۳۹ والِهْ اَنْدَر قُدرتِ اللّه شُد آن رَسول این‌جا رَسید و شاه شُد ۱۵۴۰ سَیْلْ چون آمد به دریا، بَحْر گشت دانه چون آمد به مَزْرَع گشت کَشت ۱۵۴۱ چون تَعَلُّق یافت نان با بوالْبَشَر نانِ مُرده زنده […]
۱۵۵۶ بود بازرگان و او را طوطی‌یی در قَفَص مَحْبوس، زیبا طوطی‌یی ۱۵۵۷ چون که بازرگانْ سَفَر را ساز کرد سویِ هِنْدُستان شُدن آغاز کرد ۱۵۵۸ هر غُلام و هر کَنیزک را زِ جود گفت بَهرِ تو چه آرَم؟ گویْ زود ۱۵۵۹ هر یکی از وِیْ مُرادی خواست کرد جُمله را وَعده بِداد آن […]
#دکلمه_مثنوی ۱۵۸۴ قِصۀ طوطیِّ جانْ زین سان بُوَد کو کسی کو مَحْرمِ مُرغان بُوَد؟ ۱۵۸۵ کو یکی مُرغی، ضَعیفی، بی‌گُناه وَنْدَرونِ او سُلَیمانْ با سپاه؟ ۱۵۸۶ چون بِنالَد زارْ بی‌شُکر و گِلِه اُفْتَد اَنْدَر هفت گَردونْ غُلْغُله ۱۵۸۷ هر دَمَش صد نامه، صد پیک از خدا یا رَبی زو، شَصْت لَبَّیک از خدا ۱۵۸۸ زَلَّتِ […]
۱۵۹۶ چون که تا اَقْصایِ هِنْدُستان رَسید در بیابانْ طوطی‌یی چندی بِدید ۱۵۹۷ مَرکَب اِسْتانید، پَس آواز داد آن سَلام و آن امانَتْ باز داد ۱۵۹۸ طوطی‌یی زان طوطیانْ لَرزید بَس اوفْتاد و مُرد و بُگْسَستَش نَفَس ۱۵۹۹ شُد پَشیمان خواجه از گفتِ خَبَر گفت رفتم در هَلاکِ جانور ۱۶۰۰ این مگر خویش است […]
۱۶۱۲ صاحِبِ دل را ندارد آن زیان گَر خورَد او زَهرِ قاتل را عِیان ۱۶۱۳ زان که صِحَّت یافت و از پَرهیز رَست طالِبِ مِسْکین میانِ تَب در است ۱۶۱۴ گفت پیغامبر که ای طالِب جِری هان مَکُن با هیچ مَطْلوبی مِری ۱۶۱۵ در تو نِمْرودی‌ست، آتش دَر، مَرو رفت خواهی؟ اَوَّل ابراهیم شو […]
۱۶۲۴ ساحِران در عَهْدِ فرعونِ لَعین چون مِری کردند با موسی به کین ۱۶۲۵ لیک موسی را مُقدَّم داشتند ساحِرانْ او را مُکَرَّم داشتند ۱۶۲۶ زان که گُفتَندَش که فرمانْ آنِ توست گَر هَمی خواهی، عَصا تو فْکَن نَخُست ۱۶۲۷ گفت نی، اَوّل شما ای ساحِران اَفْکَنید ان مَکْرها را در میان ۱۶۲۸ این […]
۱۶۵۸ کرد بازرگانْ تِجارت را تمام باز آمد سویِ مَنْزِلْ دوستْ کام ۱۶۵۹ هر غُلامی را بیاوَرْد اَرْمَغان هر کَنیزک را بِبَخشید او نِشان ۱۶۶۰ گفت طوطی اَرْمغانِ بَنده کو؟ آنچه دیدی، وانچه گُفتی بازگو ۱۶۶۱ گفت نه، مَن خود پَشیمانَم ازان دستِ خود خایان و اَنْگُشتانْ گَزان ۱۶۶۲ من چرا پیغامِ خامی از […]
۱۷۰۰ چون شَنید آن مُرغْ کان طوطی چه کرد پَسْ بِلَرزید، اوفْتاد و گشت سَرد ۱۷۰۱ خواجه چون دیدَش فُتاده هم‌چُنین بَر جَهید و زد کُلَه را بر زمین ۱۷۰۲ چون بِدین رَنگ و بِدین حالَش بِدید خواجه بَر جست و گریبان را دَرید ۱۷۰۳ گفت ای طوطیِّ خوبِ خوش‌حَنین این چه بودَت این؟ […]
۱۷۷۲ جُمله عالَم زان غَیور آمد که حَق بُرد در غَیرتْ بَرین عالَم سَبَق ۱۷۷۳ او چو جان است و جهانْ چون کالْبَد کالْبَد از جان پَذیرد نیک و بَد ۱۷۷۴ هرکِه مِحْرابِ نمازش گشت عَیْن سویِ ایمان رَفتنَش می‌دان تو شَیْن ۱۷۷۵ هرکِه شُد مَر شاه را او جامه‌دار هست خُسران بَهرِ شاهَش […]
۱۸۲۳ بَسْ دراز است این، حَدیثِ خواجه گو تا چه شُد اَحْوالِ آن مَردِ نِکو؟ ۱۸۲۴ خواجه اَنْدَر آتش و دَرد و حَنین صد پَراکَنده هَمی گفت این چُنین ۱۸۲۵ گَهْ تَناقُض، گاه ناز و گَهْ نیاز گاهْ سودایِ حقیقت، گَهْ مَجاز ۱۸۲۶ مَردِ غَرقه گشته جانی می‌کَنَد دست را در هر گیاهی می‌زَنَد […]
۱۸۳۴ بَعد از آنَش از قَفَص بیرون فَکَند طوطیَک پَرّید تا شاخِ بُلند ۱۸۳۵ طوطیِ مُرده چُنان پَرواز کرد کآفتابْ از چَرخْ تُرکی‌تاز کرد ۱۸۳۶ خواجه حیران گشت اَنْدَر کارِ مُرغ بی‌خَبَر ناگَهْ بِدید اسرارِ مُرغ ۱۸۳۷ رویْ بالا کرد و گفت ای عَنْدَلیب از بَیانِ حالِ خودْمان دِهْ نَصیب ۱۸۳۸ او چه کرد […]
۱۸۵۴ یک دو پَندَش داد طوطی پُرمَذاق بعد ازان گُفتَش سَلامٌ اَلْفِراق ۱۸۵۵ خواجه گُفتَش فی اَمانِ اللَّهْ بُرو مَر مرا اکنون نِمودی راهِ نو ۱۸۵۶ خواجه با خود گفت کین پَندِ من است راهِ او گیرم که این رَهْ روشن است ۱۸۵۷ جانِ من کمتر زِ طوطی کِی بُوَد؟ جانْ چُنین باید که […]
۱۸۵۸ تَنْ قَفَص شَکل است، تَن شُد خارِ جان در فَریبِ داخِلان و خارجان ۱۸۵۹ اینْش گوید من شَوَم هم رازِ تو وانْش گوید نی، مَنَم اَنْبازِ تو ۱۸۶۰ اینْش گوید نیست چون تو در وجود در جَمال و فَضْل و در اِحْسان و جود ۱۸۶۱ آنْش گوید هر دو عالَم آنِ توست جُمله […]
۱۸۸۷ این همه گفتیم، لیک اَنْدر بَسیج بی‌عِنایاتِ خدا هیچیم هیچ ۱۸۸۸ بی‌عِنایاتِ حَق و خاصانِ حَق گَر مَلَک باشد، سیاهَسْتَش وَرَق ۱۸۸۹ ای خدا، ای فَضْلِ تو حاجَت رَوا با تو یادِ هیچ کَس نَبْوَد رَوا ۱۸۹۰ این قَدَر اِرْشادْ تو بخشیده‌‌یی تا بِدین بَسْ عیبِ ما پوشیده‌یی ۱۸۹۱ قطرۀ دانش که بَخشیدی […]
۱۹۲۲ آن شَنیدَسْتی که در عَهْدِ عُمَر بود چَنگی مُطربی با کَرّ و فَر؟ ۱۹۲۳ بُلبُل از آوازِ او بی‌خَود شُدی یک طَرَب زآوازِ خوبَشْ صد شُدی ۱۹۲۴ مَجْلِس و مَجْمَع دَمَش آراستی وَزْ نَوایِ او قیامَتْ خاستی ۱۹۲۵ هَمچو اِسْرافیلْ کآوازَش به فَن مُردگان را جان دَرآرَد در بَدَن ۱۹۲۶ یا رَسیلی بود […]
۱۹۶۰ گفت پیغامبر که نَفْحَت‌هایِ حَق اَنْدرین اَیّام می‌آرَد سَبَق ۱۹۶۱ گوش و هُش دارید این اوقات را دَررُبایید این چُنین نَفْحات را ۱۹۶۲ نَفْحه آمد مَر شما را دید و رفت هرکِه را می‌خواستْ جان بَخشید و رفت ۱۹۶۳ نَفْحۀ دیگر رَسید آگاه باش تا ازین هم وانَمانی خواجه‌تاش ۱۹۶۴ جانِ آتش یافت […]
۲۰۲۲ مُصْطفی روزی به گورستان بِرَفت با جنازه‌یْ مَردی از یارانْ بِرَفت ۲۰۲۳ خاک را در گورِ او آکَنْده کرد زیرِ خاک آن دانه‌اَش را زنده کرد ۲۰۲۴ این درختانَند هَمچونْ خاکیان دست‌ها بَرکرده‌اند از خاکْدان ۲۰۲۵ سویِ خَلْقان صد اِشارَت می‌کُنند وان کِه گوشَسْتَش عِبارَت می‌کُنند ۲۰۲۶ با زبانِ […]
۲۰۴۵ غَیْب را ابریّ و آبی دیگر است آسْمان و آفتابی دیگر است ۲۰۴۶ نایَد آن اِلّا که بر خاصان پَدید باقیان فی لَبْسِ مِنْ خَلْقٍ جَدید ۲۰۴۷ هست باران از پِیِ پَروَردگی هست باران از پِیِ پَژمُردگی ۲۰۴۸ نَفْعِ بارانِ بهارانْ بوالْعَجَب باغ را بارانِ پاییزی چو تَب ۲۰۴۹ آن بَهاری، نازْ پَروَردَش […]
۲۰۵۶ گفت پیغامبر زِ سَرمایِ بهار تَن مَپوشانید یاران زینهار ۲۰۵۷ زان که با جانِ شما آن می‌کُند کان بهاران با درختان می‌کُند ۲۰۵۸ لیک بُگْریزید از سَردِ خَزان کان کُند، کو کرد با باغ و رَزان ۲۰۵۹ راویان این را به ظاهِر بُرده‌اند هم بر آن صورت قَناعَت کرده‌اند ۲۰۶۰ بی‌خَبَر بودند از […]
۲۰۷۰ گفت صِدّیقه که ای زُبده‌یْ وجود حِکمَتِ بارانِ امروزین چه بود؟ ۲۰۷۱ این زِ باران‌هایِ رَحمَت بود یا بَهرِ تَهدید است و عَدلِ کِبْریا؟ ۲۰۷۲ این از آن لُطْفِ بَهاریّات بود؟ یا زِ پاییزیِّ پُرآفات بود؟ ۲۰۷۳ گفت این از بَهرِ تَسکینِ غَم است کَزْ مُصیبَت بر نِژادِ آدم است ۲۰۷۴ گَر بَر […]
۲۰۸۲ مُطربی کَزْ وِیْ جهان شُد پُر طَرَب رُسته زآوازش خیالاتِ عَجَب ۲۰۸۳ از نَوایَش مُرغِ دلْ پَرّان شُدی وَزْ صَدایَش هوشِ جانْ حیران شُدی ۲۰۸۴ چون بَرآمَد روزگار و پیر شُد بازِ جانْش از عَجْز پَشِّه‌گیر شُد ۲۰۸۵ پُشتِ او خَم گشت هَمچون پُشتِ خُم ابروان بر چَشمْ هَمچون […]
۲۲۶۲ یک شب اَعْرابی زَنی مَر شوی را گفت و از حَد بُرد گفت و گوی را ۲۲۶۳ کین همه فقر و جَفا ما می‌کَشیم جُمله عالَم در خَوشی، ما ناخَوشیم ۲۲۶۴ نانَمان نه، نانْ خورشْمان دَرد و رَشک کوزه‌مان نه، آبَمان از دیده اشک ۲۲۶۵ جامۀ ما روزْ تابِ آفتاب شبْ نِهالین و […]
۲۱۱۴ آن زمانْ حَق بر عُمر خوابی گُماشت تا که خویش از خواب نَتْوانِسْت داشت ۲۱۱۵ در عَجَب اُفتاد کین مَعْهود نیست این زِ غَیب اُفتاد، بی‌مَقصود نیست ۲۱۱۶ سَر نَهاد و خواب بُردَش، خواب دید کامَدَش از حَق نِدا، جانَش شَنید ۲۱۱۷ آن نِدایی کَاصْلِ هر بانگ و نَواست خود نِدا آن است […]
۲۲۷۴ بَهرِ این گفتند دانایان به فَن میهمانِ مُحْسنان باید شُدن ۲۲۷۵ تو مُرید و میهمانِ آن کسی کو سِتانَد حاصِلَت را از خَسی ۲۲۷۶ نیست چیره، چون ترا چیره کُند؟ نورْ نَدْهَد، مَر تو را تیره کُند ۲۲۷۷ چون وِرا نوری نبود اَنْدر قِران نور کِی یابَند از وِیْ دیگران؟ ۲۲۷۸ هَمچو اَعْمَش […]
۲۱۲۳ اُسْتُنِ حَنّانه از هَجْرِ رَسول ناله می‌زد، هَمچو اَرْبابِ عُقول ۲۱۲۴ گفت پیغامبر چه خواهی ای سُتون؟ گفت جانم از فِراقَت گشت خون ۲۱۲۵ مَسْنَدَت من بودم، از من تاختی بر سَرِ مِنْبَر تو مَسْنَد ساختی ۲۱۲۶ گفت خواهی که تو را نَخْلی کُنند؟ شرقی و غربی زِ تو میوه چِنَند؟ ۲۱۲۷ یا […]
۲۲۹۳ لیکْ نادر طالِب آید کَزْ فُروغ در حَقِ او نافِع آید آن دُروغ ۲۲۹۴ او به قَصدِ نیکِ خود جایی رَسَد گَرچه جان پِنْداشت و آن آمد جَسَد ۲۲۹۵ چون تَحَرّی در دلِ شبْ قِبْله را قبله نیّ و آن نمازِ او رَوا ۲۲۹۶ مُدَّعی را قَحْطِ جان اَنْدر سِر است لیکْ ما […]
۲۱۶۴ سنگ‌ها اَنْدرِ کَفِ بوجَهْل بود گفت ای اَحمَد بگو این چیست زود؟ ۲۱۶۵ گَر رَسولی، چیست در مُشتَم نَهان؟ چون خَبَر داری زِ رازِ آسْمان ۲۱۶۶ گفت چون خواهی؟ بگویم آن چه‌هاست یا بگویند آن که ما حَقّیم و راست؟ ۲۱۶۷ گفت بوجَهْل این دُوُم نادِرتَر است گفت آری، حَق از آن قادرتَر […]
۲۲۹۸ شوی گُفتَش چند جویی دَخْل و کَشت خود چه مانْد از عُمر، اَفْزون‌تَر گُذَشت ۲۲۹۹ عاقل اَنْدر بیش و نُقْصان نَنْگرد زان که هر دو هَمچو سَیْلی بُگْذرد ۲۳۰۰ خواه صاف و خواه سَیْلِ تیره‌رو چون نمی‌پایَد، دَمی از وِیْ مَگو ۲۳۰۱ اَنْدرین عالَم هزاران جانور می‌زیَد خوش‌عَیْش، بی‌زیر و زَبَر ۲۳۰۲ شُکر […]
۲۱۷۱ باز گَرد و حالِ مُطْرب گوش‌دار زان که عاجز گشت مُطرب زِانْتِظار ۲۱۷۲ بانگ آمد مَر عُمَر را کِی عُمَر بَندۀ ما را زِ حاجَتْ بازْخَر ۲۱۷۳ بَنده‌یی داریم خاص و مُحْتَرم سویِ گورستانْ تو رَنْجه کُن قَدَم ۲۱۷۴ ای عُمَر بَر جِه زِ بَیْتُ اَلْمالِ عام هفتصد دینار دَر کَفْ نِهْ تمام […]
۲۳۲۵ زن بَرو زد بانگ کِی ناموسْ‌کیش من فُسونِ تو نخواهم خوردْ بیش ۲۳۲۶ تُرَّهات از دَعوی و دَعوت مگو رو سُخَن از کِبْر و از نَخْوَت مگو ۲۳۲۷ چند حَرفِ طُمْطُراق و کار و بار؟ کار و حالِ خود بِبین و شَرم‌دار ۲۳۲۸ کِبْر زشت و از گدایانْ زشت‌تَر روزْ سَرد و برفْ […]
۲۲۰۹ پس عُمَر گُفتَش که این زاریِّ تو هست هم آثارِ هُشیاریِ تو ۲۲۱۰ راهِ فانی گشته، راهی دیگر است زان که هُشیاری گناهی دیگر است ۲۲۱۱ هست هُشیاری زِ یادِ ما مَضی ماضی و مُسْتَقبَلَت پَرده‌یْ خدا ۲۲۱۲ آتش اَنْدر زَن به هر دو، تا به کِی پُر گِرِه باشی ازین هر دو […]
۲۳۵۲ گفت ای زن تو زنی یا بوالْحَزَن؟ فَقرْ فَخْر آمد، مرا بر سَر مَزَن ۲۳۵۳ مال و زَرْ سَر را بُوَد هَمچون کُلاه کَل بُوَد او کَزْ کُلَه سازد پَناه ۲۳۵۴ آن کِه زُلْفِ جَعْد و رَعْنا باشَدَش چون کُلاهَش رفت، خوش‌تَر آیَدَش ۲۳۵۵ مَردِ حَق باشد به مانندِ بَصَر پس برهنه بِهْ […]
۲۲۳۳ گفت پیغامبر که دایمْ بَهرِ پَند دو فرشته خوشْ مُنادی می‌کُنند ۲۲۳۴ کِی خدایا، مُنْفِقان را سیر دار هر دِرَمْشان را عِوَض دِهْ صد هزار ۲۲۳۵ ای خدایا، مُمْسِکان را در جهان تو مَدِه اِلّا زیانْ اَنْدر زیان ۲۲۳۶ ای بَسا اِمْساکْ کَزْ اِنفْاقْ بِهْ مالِ حَق را جُز […]
۲۳۷۵ دید اَحمَد را ابوجَهْل و بِگُفت زشتْ نَقْشی کَزْ بَنی‌هاشم شِکُفت ۲۳۷۶ گفت اَحمَد مَر وِرا که راستی راست گفتی، گَرچه کارْ اَفْزاستی ۲۳۷۷ دید صِدّیقَش بِگُفت ای آفتاب نی زِ شرقی، نی زِ غربی، خوش بِتاب ۲۳۷۸ گفت اَحمَد راست گفتی ای عزیز ای رَهیده تو زِ دنیایِ نه چیز ۲۳۷۹ حاضِران […]
۲۲۵۴ یک خَلیفه بود در اَیّامِ پیش کرده حاتِم را غُلامِ جودِ خویش ۲۲۵۵ رایَتِ اِکْرام و جود اَفْراشته فَقر و حاجَت از جهانْ بَرداشته ۲۲۵۶ بَحْر و دُرّ از بَخشِشَش صاف آمده دادِ او از قافْ تا قاف آمده ۲۲۵۷ در جهانِ خاکْ ابر و آب بود مَظْهَرِ بخشایشِ وَهّاب بود ۲۲۵۸ از […]
۲۴۰۴ زن چو دید او را که تُند و توسَن است گشت گریان، گریه خود دامِ زن است ۲۴۰۵ گفت از تو کِی چُنین پِنْداشتم؟ از تو من اومیدِ دیگر داشتم ۲۴۰۶ زن دَرآمَد از طَریقِ نیستی گفت من خاکِ شمایَم، نی سِتی ۲۴۰۷ جسم و جان و هرچه هستم آنِ توست حُکْم و […]
۲۴۴۳ گفت پیغامبر که زَن بر عاقِلان غالِب آید سخت و بر صاحِبْ‌دِلان ۲۴۴۴ باز بر زن جاهِلانْ چیره شوند زان که ایشان تُند و بَس خیره روَند ۲۴۴۵ کَم بُوَدْشان رِقَّت و لُطْف و وِداد زان که حیوانی‌ست غالِب بر نَهاد ۲۴۴۶ مِهْر و رِقَّتْ وَصْفِ انسانی بُوَد خشم و شَهْوتْ وَصْفِ حیوانی […]
۲۴۴۸ مَرد زان گَفتن پَشیمان شُد چُنان کَزْ عَوانی ساعتِ مُردنْ عَوان ۲۴۴۹ گفت خَصْمِ جانِ جانْ چون آمدم؟ بر سَرِ جانْ من لَگَدها چون زَدم؟ ۲۴۵۰ چون قَضا آید، فُرو پوشَد بَصَر تا نَدانَد عقلِ ما پا را زِ سَر ۲۴۵۱ چون قَضا بُگْذشت، خود را می‌خَورَد پَرده بِدْریده، گَریبانْ می‌دَرَد ۲۴۵۲ مَرد […]
۲۴۵۷ موسی و فرعونْ مَعنی را رَهی ظاهر آن رَهْ دارد و این بی‌رَهی ۲۴۵۸ روزْ موسی پیشِ حَقْ نالان شُده نیم شَبْ فرعونْ هم گِریان بُدِه ۲۴۵۹ کین چه غُلّ است ای خدا بر گَرَدنم وَرْنه غُل باشد، کِه گوید من مَنَم؟ ۲۴۶۰ زان که موسی را مُنَوَّر کرده‌یی مَر مرا زان هم […]
۲۴۹۳ چون حَکیمَک اعتقادی کرده است کآسْمان بَیْضه، زمین چون زَرده است ۲۴۹۴ گفت سایِل چون بِمانْد این خاکْدان در میانِ این مُحیطِ آسْمان ۲۴۹۵ هَمچو قِنْدیلی مُعَلَّق در هوا نه به اَسْفَل می‌رَوَد، نه بر عُلا؟ ۲۴۹۶ آن حَکیمَش گفت کَزْ جَذبِ سَما از جِهاتِ شش بِمانْد اَنْدر هوا ۲۴۹۷ چون زِ مِغْناطیس […]
برای سوالات عمومی خود با ما تماس بگیرید.