۲۵۲۰ ناقۀ صالِح به صورتْ بُد شُتُر پِیْ بُریدَندَش زِ جَهْل، آن قومِ مُر ۲۵۲۱ از برایِ آبْ چون خَصمَش شُدند نانْ کور و آب کورْ ایشان بُدَند ۲۵۲۲ ناقَةُ اللَّهْ آب خورْد از جوی و میغ آبِ حَق را داشتند از حَقْ دَریغ ۲۵۲۳ ناقۀ صالِح چو جسمِ صالِحان شُد کَمینی در هَلاکِ […]

  ۲۶۱۵ گَر وَلی زَهری خورَد، نوشی شود وَرْ خورَد طالِب، سِیَه‌هوشی شود ۲۶۱۶ رَبّ هَبْ لی از سُلَیمان آمده‌ست که مَدِه غیرِ مرا این مُلْکْ دست ۲۶۱۷ تو مَکُن با غیرِ من این لُطْف و جود این حَسَد را مانَد، امّا آن نبود ۲۶۱۸ نکتۀ لا یَنْبَغی می‌خوان به جان سِرّ مِن بَعْدی زِ […]

  ۲۶۵۵ مَرد گفت اکنون گذشتم از خِلاف حُکْم داری، تیغ بَرکَش از غِلاف ۲۶۵۶ هرچه گویی، من ترا فرمان بَرَم در بَد و نیک آمدِ آن نَنْگرم ۲۶۵۷ در وجودِ تو شَوَم من مُنْعَدِم چون مُحِبَّم، حُبُّ یُعْمی وَ یُصِم ۲۶۵۸ گفت زن آهنگِ بِرَّم می‌کُنی؟ یا به حیلَت کَشْفِ سِرَّم می‌کُنی؟ ۲۶۵۹ گفت […]

  ۲۷۱۵ گفت زن صِدقْ آن بُوَد کَزْ بودِ خویش پاکْ بَرخیزی تو از مَجْهودِ خویش ۲۷۱۶ آبِ باران است ما را در سَبو مُلْکَت و سَرمایه و اَسْبابِ تو ۲۷۱۷ این سَبویِ آب را بَردار و رو هَدیه ساز و پیشِ شاهَنْشاه شو ۲۷۱۸ گو که ما را غیرِ این اَسْباب نیست در مَفازه […]

  ۲۷۵۶ بانگ می‌آمد که ای طالب بیا جودْ مُحْتاجِ گدایانْ چون گدا ۲۷۵۷ جودْ می‌جویَد گدایان و ضِعاف هَمچو خوبان کآیِنه جویَند صاف ۲۷۵۸ رویِ خوبانْ زآیِنه زیبا شود رویِ اِحْسانْ از گدا پیدا شود ۲۷۵۹ پس از این فرمود حَق در وَالضُّحی بانگ کَم زَن ای مُحَمَّد بر گدا ۲۷۶۰ چون گدا آیینۀ […]

  ۲۷۸۶ آن عَرابی از بیابانِ بَعید بر دَرِ دارُالْخِلافه چون رَسید ۲۷۸۷ پس نَقیبانْ پیشِ اَعْرابی شُدند بَسْ گُلابِ لُطْف بر جَیْبَشْ زدند ۲۷۸۸ حاجَتِ او فَهمَ‌شان شُد بی‌مَقال کارِ ایشان بُد عَطا پیش از سوآل ۲۷۸۹ پس بِدو گفتند یا وَجْهَ الْعَرَب از کجایی؟ چونی از راه و تَعَب؟ ۲۷۹۰ گفت وَجْهَم، گَر […]

  ۲۸۱۸ فَازْنِ بِالْحُرَّه پِیِ این شُد مَثَل فَاسْرِقِ الدُّرَّة بِدین شُد مُنْتَقَل ۲۸۱۹ بَنده سویِ خواجه شُد، او مانْد زار بویِ گُل شُد سویِ گُل، او مانْد خار ۲۸۲۰ او بِمانْده دور از مَطْلوبِ خویش سَعیْ ضایِع، رنجْ باطِل، پایْ ریش ۲۸۲۱ هَمچو صَیّادی که گیرد سایه‌یی سایه کِی گردد وِرا سَرمایه‌یی؟ ۲۸۲۲ سایهٔ […]

  ۲۸۴۸ آن یکی نَحوی به کَشتی دَر نِشَست رو به کَشتیبان نَهاد آن خودپَرَست ۲۸۴۹ گفت هیچ از نَحْو خوانْدی؟ گفت لا گفت نیمِ عُمرِ تو شُد در فَنا ۲۸۵۰ دلْ‌شِکَسته گشت کَشتیبان زِ تاب لیک آن دَم کرد خامُش از جواب ۲۸۵۱ بادْ کَشتی را به گردابی فَکَند گفت کَشتیبان بِدان نَحْوی بُلند […]

  ۲۹۴۷ ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّین بِگیر یک دو کاغذ، بَر فَزا در وَصْفِ پیر ۲۹۴۸ گَرچه جسمِ نازُکَت را زور نیست لیکْ بی‌خورشیدْ ما را نور نیست ۲۹۴۹ گَرچه مِصْباح و زُجاجه گشته‌یی لیکْ سَرخَیْلِ دلی، سَررِشته‌یی ۲۹۵۰ چون سَرِ رِشته به دست و کامِ توست دُرِّهایِ عِقْدِ دلْ زِانْعامِ توست ۲۹۵۱ بَر […]

  ۲۹۹۴ این حِکایَت بِشْنو از صاحِبْ بَیان در طَریق و عادتِ قَزوینیان ۲۹۹۵ بر تَن و دست و کَتِف‌ها بی‌گَزَند از سَرِ سوزن کَبودی‌ها زَنَند ۲۹۹۶ سویِ دَلّاکی بِشُد قزوینی‌یی که کَبودم زَن، بِکُن شیرینی‌یی ۲۹۹۷ گفت چه صورت زَنَم ای پَهْلَوان گفت بَر زَن صورتِ شیرِ ژیان ۲۹۹۸ طالِعَم شیر است، نَقْشِ شیر […]

  ۳۰۵۵ گفت شیر ای گُرگ این را بَخشْ کُن مَعْدِلَت را نو کُن ای گُرگِ کُهُن ۳۰۵۶ نایبِ من باش در قِسْمَت‌گَری تا پَدید آید که تو چه گوهری ۳۰۵۷ گفت ای شَهْ گاوِ وحشی بَخشِ توست آن بزرگ و تو بزرگ و زَفْت و چُست ۳۰۵۸ بُز مرا، که بُز میانه‌ست و وَسَط […]

  ۳۱۱۵ گُرگ را بَر کَنْد سَر آن سَرفَراز تا نَمانَد دوسَریّ و امتیاز ۳۱۱۶ فَانْتَقَمْنا مِنْهُم است ای گُرگِ پیر چون نبودی مُرده در پیشِ امیر ۳۱۱۷ بعد از آن، رو شیر با روباه کرد گفت این را بَخشْ کُن از بَهْرِ خَورْد ۳۱۱۸ سَجده کرد و گفت کین گاوِ سَمین چاشْت‌خورْدَت باشد ای […]

  ۳۱۶۳ پادشاهان را چُنان عادت بُوَد این شَنیده باشی اَرْ یادت بُوَد ۳۱۶۴ دَستِ چَپْشانْ پَهْلَوانان ایسْتَند زان که دلْ پَهْلویِ چپ باشد به بَند ۳۱۶۵ مُشْرِف و اَهلِ قَلَمْ بر دستِ راست زان که عِلْمِ خَطّ و ثَبْت آن دستْ راست ۳۱۶۶ صوفیان را پیشِ رو موضع دَهَند کایِنه‌یْ جان‌اَند و زآیینه بِهْ‌اَند […]

  ۳۲۰۵ گفت یوسُف هین بیاوَر اَرْمَغان او زِ شَرمِ این تَقاضا زد فَغان ۳۲۰۶ گفت من چند اَرْمَغان جُستَم تو را اَرْمَغانی در نَظَر نامَد مرا ۳۲۰۷ حَبّه‌یی را جانِبِ کانْ چون بَرَم؟ قطره‌یی را سویِ عُمّانْ چون بَرَم؟ ۳۲۰۸ زیره را من سویِ کرمان آوَرَم گَر به پیشِ تو دل و جان آوَرَم […]

  ۳۳۱۱ بَلْعَمِ باعور را خَلْقِ جهان سُغْبه شُد، مانندِ عیسیِّ زمان ۳۳۱۲ سَجده ناوَرْدند کَس را دونِ او صِحَّتِ رَنْجور بود اَفْسونِ او ۳۳۱۳ پَنجه زد با موسی از کِبْر و کَمال آن‌چُنان شُد که شَنیدَسْتی تو حال ۳۳۱۴ صد هزار اِبْلیس و بَلْعَم در جهان هم‌چُنین بوده‌ست پیدا و نَهان ۳۳۱۵ این دو […]

  ۳۳۵۸ چون گناه و فِسْقِ خَلْقانِ جهان می‌شُدی بر هر دو روشن آن زمان ۳۳۵۹ دستْ خاییدن گِرفتَنْدی زِ خشم لیکْ عَیْبِ خود ندیدَنْدی به چَشم ۳۳۶۰ خویش در آیینه دید آن زشتْ مَرد رو بِگَردانید از آن و خشم کرد ۳۳۶۱ خویش‌بین چون از کسی جُرمی بِدید آتشی در وِیْ زِ دوزخ شُد […]

  ۳۴۱۰ اوَّل آن کَسْ کین قیاسَک‌ها نِمود پیشِ اَنْوارِ خدا، اِبْلیس بود ۳۴۱۱ گفت نار از خاکْ بی‌شک بهتر است من زِ نار و او زِ خاکِ اَکْدَر است ۳۴۱۲ پس قیاسِ فَرعْ بر اَصلَش کُنیم او زِ ظُلْمَت، ما زِ نورِ روشنیم ۳۴۱۳ گفت حَق نه، بلکه لا اَنْساب شُد زُهد و تَقوی […]

  ۳۴۸۱ چینیان گفتند ما نَقّاش‌تَر رومیان گفتند ما را کَرّ و فَر ۳۴۸۲ گفت سُلطان اِمْتِحان خواهم دَرین کَزْ شماها کیست در دَعوی گُزین ۳۴۸۳ اَهْلِ چین و روم چون حاضر شُدند رومیان در عِلْمْ واقِفْ‌تَر بُدَند ۳۴۸۴ چینیان گفتند یک خانه به ما خاص بِسْپارید و یک آنِ شما ۳۴۸۵ بود دو خانه […]

  ۳۵۹۸  بود لُقمان پیشِ خواجه‌یْ خویشتن در میانِ بَندگانَش خوارْتَن ۳۵۹۹ می‌فرستاد او غُلامان را به باغ تا که میوه آیَدَش بَهرِ فَراغ ۳۶۰۰ بود لُقمان در غُلامان چون طُفَیْل پُر مَعانی، تیره‌صورت، هَمچو لَیْل ۳۶۰۱ آن غُلامانْ میوه‌هایِ جمع را خوش بِخوردَند از نِهیبِ طَمْع را ۳۶۰۲ خواجه را گفتند لُقمان خورْد آن […]

  ۳۶۷۰ گفت پیغامبر که اَصْحابی نُجوم رَهْ‌رُوان را شمع و شَیطان را رُجوم ۳۶۷۱ هر کسی را گَر بُدی آن چَشم و زور کو گرفتی زآفتابِ چَرخْ نور ۳۶۷۲ کِی سِتاره حاجَتَسْتی ای ذَلیل که بُدی بر نورِ خورشید او دلیل؟ ۳۶۷۳ ماه می‌گوید به خاک و ابر و فَی من بَشَر بودم، ولی […]